De Weier met opgeheven hoofd terug uit Zeist: Vijfde van Nederland.

De jongens uit groep 5/6 van Team De Weier hebben op het toernooi om het Nederlands schoolvoetbalkampioenschap net naast eremetaal gegrepen. In een zware poule kwam het in de eerste wedstrijd op voorsprong tegen de latere kampioen uit Utrecht maar moest uiteindelijk het hoofd buigen met 2-1. Het had nog alle kans op een halve finaleplaats wanneer het de tweede tegenstander de baas zou zijn geweest, maar na een onmenselijk zenuwslopende wedstrijd tegen De Duinsprong waar drie keer het aluminium werd geraakt en een goal onterecht werd afgekeurd, verloor het op penalty's de strijd voor een plek bij de laatste vier. Winnaar De Duinsprong ging er later vandoor met brons. In de match om plaats 5 en 6 speelde De Weier met een fantasie-opstelling en won het verdiend met 3-1. Zo eindigde het toernooi toch nog met een mooie noot en kan De Weier zeggen dat ze "minstens" bij de beste 5 teams van Nederland horen. Een mooie afsluiting van een geweldige voetbalcampagne die in gouden letters in het Grote Geschiedenisboek van OBS De Weier zal worden bijgeschreven.

Op woensdag 17 juni was het eindelijk zover, de jongens van groep 5/6 van OBS De Weier mochten gaan strijden om het Nederlands Kampioenschap Schoolvoetbal in Zeist. De kersverse kampioen van Almelo, Twente en District Oost stond 's ochtends om tien voor zeven te trappelen om in de bus te stappen die de KNVB speciaal voor deze gelegenheid had ingehuurd. Helaas had de bus vertraging omdat de chauffeur dacht dat Almelo minder ver rijden was dan het in werkelijkheid was. Toen hij er eenmaal was, duurde het ook nog een hele poos voordat hij weer kon vetrekken. De buschauffeur wist namelijk niet hoe hij het bagageruim moest openen waar de spelers en begeleiders hun tassen in kwijt konden. Na het hele sleutelbos geprobeerd te hebben en nog wat heen- en weergebel met het hoofdkantoor kreeg de beste man het luik toch open.

Het was inmiddels al kwart over zeven en de rit naar Zeist moest ook nog via Zwolle waar de districtskampioen van groep7/8 opghaald zou worden. Vooral voor dit team begon de tijd zo zoetjes aan te dringen want om 10 uur stond er in Zeist voor hen al de aftrap gepland. Toen iedereen eindelijk ingestapt was, vroeg de chauffeur als klap op de vuurpijl hoe hij eigenlijk het makkelijkst de wijk uit kon rijden...... Het was duidelijk dat we hier te maken hadden met een meneer die geen hoge ogen ging gooien bij de verkiezing van  "Buschauffeur van het jaar 2015". De jongens van Team De Weier hadden er geen aandacht voor. Zij dachten aan het toernooi en niks anders.

Het eerste deel van de rit, naar Zwolle, begon zo al met al meer dan een half uur te laat. Onderweg naar de hanzestad kreeg de chauffeur een telefoontje van zijn hoofdkantoor dat hem via een live GPS-tracker kon volgen. Ze vroegen aan de chauffeur waarom het rode stipje van de bus nog maar in Nijverdal was terwijl even daarvoor iemand van KBS De Vlieger in Zwolle gebeld had met de busmaatschappij of de bus nu snel een keer kwam. Wat niet hielp was het feit dat de school helemaal aan de andere kant van Zwolle in de nieuwbouwwijk Stadhagen lag. Tot overmaat van ramp waren de straten van de wijk nauw en kronkelig, volstrekt ongeschikt om er met een touringcar in te rijden. Later bleek dat de school bij hun schoolreisjes altijd werd gevraagd om bij het nabijgelegen winkelcentrum in te stappen, maar de chauffeur van die ochtend leek hiervan niet op de hoogte.

Het lukte hem nog wel om de bus stapvoets rijdend voor de school te manouvreren. Het gevaarte moest echter ook de wijk weer uit en dat was heel andere koek. Allerlei paaltjes en andere obstakels zorgden voor nog eens twintig minuten vertraging. Het gevolg hiervan was dat de TomTom, toen de touringcar eindelijk de wijk uitreed, de aankomsttijd van 09:53 aangaf, zeven minuten voor aanvang van de eerste wedstrijd van De Vlieger uit Zwolle.

Op de snelweg was het de chauffeur aan te zien dat hij een probleem had. Om de tien seconden keek hij op zijn horloge en op de TomTom alsof hij hiermee iets aan de penibele situatie kon veranderen. Gelukkig hadden de leerkrachten van De Vlieger de tegenwoordigheid van geest om snel even met de toernooiorganisatie in Zeist te bellen met het verzoek om het speelschema te veranderen. De mensen in Zeist hadden begrip voor de situatie en wisselden de speeltijden van twee poules om waardoor De Vlieger ineens een half uur extra gegund werd. De opluchting was te lezen op het gezicht van de buschauffeur toen hij dit heugelijke nieuws vernam. Met een tevreden grijns reed leverde hij kort voor tienen zijn vrachtje af op het sportpark in Zeist.

Op het KNVB-complex was het al een drukte van belang. Er waren die dag vier keer zes teams (Jongens 5/6 & 7/8 en meisjes 5/6 & 7/8) die ieder in hun categorie gingen strijden om het landskampioenschap. Na een snel toiletbezoek, haastte coach Robert zich naar veld 3B waar de twee tegenstanders uit de poule van De Weier al klaar stonden voor de aftrap. Het niet zo lekker bekkende Jenaplanschool Wittevrouwen uit Utrecht speelde tegen het Drunense De Duinsprong. Een mooie gelegenheid om beide tegenstanders goed te leren kennen.

Al snel was duidelijk dat ze bij Jenaplanschool Wittevrouwen (JW) beter waren in voetballen dan in het bedenken van schoolnamen. De ploeg uit Utrecht speelde technisch begaafd, intelligent voetbal en legde De Duinsprong het vuur na aan de schenen. Het won verdiend met 2-1, een score die aan de magere kant was.

Voor coach Robert was duidelijk dat hij hier de te kloppen ploeg aan het werk gezien had. Dat ging lastig worden. Tegen De Duinsprong daarentegen achtte hij De Weier zeker niet kansloos. In de warming-up voor de match tegen JW werd de jongens nog even goed ingepeperd dat er op dit toernooi geen koekenbakkers rondliepen. Iedereen zou alles moeten geven om kans te maken op een plek in de halve finales. Omdat de school uit Utrecht net als De Weier in het oranje speelde, had coach Robert groene hesjes geregeld bij het wedstrijdsecretariaat zodat de teams uit elkaar te houden waren. Hij besprak dit even met zijn collega van JW en gaf aan dat, als hij het goed had, de uitspelende ploeg op het wedstrijdschema een uittenue moest dragen. Het bleek dat De Weier als thuisploeg op het wedstrijdformulier stond vermeld, dus zou JW de hesjes aan moeten. Omdat het al behoorlijk warm werd besloot de coach van Utrecht om in neutrale witte ondershirts te gaan spelen. Dat kon natuurlijk ook. Om elf uur stonden beide teams klaar voor de aftrap.

De Weier - Jenaplanschool Wittevrouwen: 1-2
Vanaf het begin was duidelijk dat JW een ploeg van de bovenste categorie was. De Weier moest vol aan de bak. Dat ging ze aanvankelijk heel goed af. Er onstpon zich een gelijkopgaande strijd met kansen aan beide kanten. De Weier deelde de eerste klap uit. Diego brak door op rechts en speelde door op de meesprintende Hein.

Diego ontsnapt aan zijn bewaker en stuurt Hein de diepte in.

De linkspoot stormde in een diagonaal op het doel af en knalde beheerst de 1-0 binnen.

Hein haalt uit...

...en scoort!

Een prachtig begin voor De Weier. Nu was het zaak om dit vast te houden. JW dacht daar uiteraard anders over en vocht zich terug in de wedstrijd. Het kwam vaker voor het doel van Sepp. Vlak voor rust kreeg het een ietwat gemakkelijk gegeven vrije trap mee op een gevaarlijke plek. De verdediger van JW wist hier wel raad mee en knalde de bal onhoudbaar in de linkerbovenhoek.

 Jenaplanschool Wittevrouwen scoort gelijkmaker

Even later floot de scheids voor rust. Het was een psychologische tik die hard aan kwam bij de jongens van De Weier die in de tweede helft nog flink nadreunde. JW putte moed uit hun doelpunt en kwam steeds beter in het spel. Het werd steeds drukker voor het doel van Sepp. Coach Robert die zoals alle wedstrijden in de schoolvoetbalcampagne vanachter de goal zijn team aanstuurde probeerde in woord en gebaar zijn jongens weer op het juiste spoor te krijgen.

Dit schoot een labiele fan van JW in het verkeerde keelgat. Als een ongeleid projectiel ging hij te keer tegen de totaal verbouwereerde Weiercoach en even leek het zelfs of hij de coach aan wou vliegen. Coach Robert vroeg wie hij was en wat zijn probleem was, maar ondervond al gauw dat met deze raaskallende maniak geen zinnig gesprek te voeren was. Hij kreeg ondertussen ook nog eens hulp van een adolescente knaap waardoor de coach zich behoorlijk geïntimideerd begon te voelen. "Wat zijn dit voor gekken?" Dacht hij bij zichzelf. "We zijn hier aan het schoolvoetballen en dan krijg je dit soort kansloze evolutionaire afsplitsingen over je heen?"

Uiteindelijk begreep coach Robert waar het de schuimbekkende Utrechter om te doen was. Hij vond dat coaching langs de lijn moest gebeuren en niet achter de goal. Dat vond coach Robert niet en probeerde de man verder te negeren. Dat viel nog helegaar niet mee want zijn met warrige ad hominems doorspekte tirade hield nog even aan.

Uw verslaggever hoorde later van bronnen die hier ongenoemd willen blijven, dat de man leed aan een pathologisch onzekerheidscomplex veroorzaakt door het dysfunctioneren van een bepaald onvolgroeid orgaan dat hem niet langer in staat stelde om zijn huwelijk te consumeren. Omdat hij zijn opgebouwde spanning niet langer in de echtelijke sponde kon ontladen zocht hij een alternatief in het uitkafferen van schoolvoetbalcoaches. Helaas was zijn verbale ontlading voor niemand bevredigend.

De geestelijk gestoorde man onder de pijl had het gemunt op de immer redelijke coach Robert

Terug naar het voetbal. JW kreeg steeds meer greep op het spel waarop De Weier geen adequaat antwoord kon vinden. De 1-2 kwam dan ook niet als een verrassing. In het restant van de wedstrijd had De Weier niet meer de kracht om de gelijkmaker uit het vuur te slepen.

Na de wedstrijd feliciteerde coach Robert zijn tegenstanders en sprak nog even met zijn collega's van JW over het vervelende incident achter de goal en raadde hen dringend aan om even een gesprekje te voeren met de beklagenswaardige zielepiet in kwestie. De vriendelijke JW-coaches schrokken van de woorden van de belaagde Weiercoach en zouden er werk van maken.

Team De Weier had nu een half uur de tijd om bij te komen van de zware pot die zijn sporen had nagelaten bij de spelers. Denzel was er het zwaarst aan toe. Hij had in de slotfase een hard schot in zijn buik gekregen en kampte met ademhalingsproblemen. Liggend op de grond werd hij getroost door spelers en begeleiders. De coach vertelde zijn jongens dat er nog niets aan de hand was. Wanneer ze zouden winnen van De Duinsprong, dan waren ze geplaatst voor de halve finale. Ook de papa's en mama's spraken de jongens moed in. Ze vertelden hun kroost dat ze goed hadden gespeeld maar op het Nederlands Kampioenschap kon je tegen een nederlaag aanlopen. Als ze de kop niet lieten hangen dan zat alles er nog in. De bemoedigende woorden deden de sombere spelersgezichtjes weer stralen.

De Duinsprong - De Weier: 1-1, De Duinsprong wns.
De Weier begon sterk tegen de school uit Drunen. Het creëerde kansen en drukte de Brabanders in de verdediging. Vrouwe Fortuna was hen echter niet gunstig gezind. Het aluminium voorkwam meer dan eens een Almeloos doelpunt. Tot afgrijzen van alles en iedereen van De Weier keurde de scheidsrechter ook nog een doelpunt af terwijl het er toch alle schijn van had dat de bal de doellijn had gepasseerd voordat hij door een verdediger uit het doel werd getrapt.

Dit was zo'n wedstrijd waar pech en mazzel wel erg dicht bij elkaar lagen. Helaas voor De Weier viel het dubbeltjes steeds de verkeerde kant op. En zo stond het bij rust nog steeds 0-0.

In de tweede helft zou het dus moeten gebeuren. Net als voor rust waren de grootste kansen voor De Weier maar Drunen was ook een paar keer dicht bij een doelpunt. Na kans nummer zoveel schoot Denzel eindelijk de hatelijke nul van het scorebord.

Hij was zo blij dat hij als de nieuwe Mike Obiku zijn shirt demonstratief uittrok en met een wilde zwaai de lucht in gooide. Diego wilde niet achterblijven deed het nog eens dunnetjes over. De scheidsrechter maakte er gelukkig geen punt van en kon de spontaniteit van de vrolijke jongetjes wel waarderen.

Mike Obiku II viert zijn treffer op karakteristieke wijze. Dominique en Ryan vieren het feestje met hem mee.

Bij deze stand zou De Weier doorgaan naar de halve finale en dat wist De Duinsprong ook. Ze gooiden er een slotoffensief tegenaan en De Weier moest nu in de verdediging. Sepp die in de eerste wedstrijd tegen JW ook al uitblonk, maakte van zijn goal een bijna onneembare vesting. Hij wist een handvol kansen van de Brabanders onschadelijk te maken maar tegen een goed uitgespeelde Drunense aanval moest ook hij het antwoord schuldig blijven: 1-1. Dat was even slikken. Ze waren zo dichtbij en dan werd het toch nog gelijk. De scheidsrechter floot niet lang daarna voor het eindsignaal. Even was niet duidelijk wat er ging gebeuren maar navraag leerde dat beide teams precies gelijk waren geëindigd in de poule. Een wrede strafschoppenserie zou gaan bepalen wie door mocht naar de halve finale.

Coach Robert besloot dezelfde vijf jongens aan te wijzen als bij de gewonnen strafschoppenserie tegen De Windhoek in Almelo. Ze wilden alle vijf graag een penalty nemen, dus met het zelfvertrouwen zat het wel goed.

De strafschoppenloterij begon nog goed voor De Weier. De Duinsprong miste als eerste een penalty waardoor De Weier op voorsprong kwam. Helaas stond het vizier niet scherp bij twee Almelose spelers en waren de rollen daarna omgedraaid. Wanneer De laatste speler van Drunen zijn strafschop wist te verzilveren dan was De Weier uitgeschakeld voor eremetaal. Spelers en fans durfden bijna niet meer te kijken van de spanning. Sepp dacht aan de penaltyreeks in Almelo waar hij de held van de dag was. Nu moest hij nog een keer vlammen. Hij zette zich schrap en wachtte op het fluitsignaal voor de vijfde strafschop van Drunen. Zou hij hem kunnen stoppen? Het Drunense kereltje nam een korte aanloop en...... schoot hem onberispelijk in de hoek, Sepp kansloos latend.....

Het was gebeurd, De Weier lag eruit. Spelers lieten zich op de grond vallen en fans slaakten kreten van afgrijzen. Wat was dit zuur. Zo goed gespeeld, zo veel kansen op paal en lat, een (onterecht?) afgekeurde goal en dan op penalty's worden uitgeschakeld. Coach Robert troostte zijn manschappen en vertelde dat hij trots was op zijn jongens. Met een grapje probeerde hij zijn team weer op te beuren. "Nu hoef ik mijn snor gelukkig niet meer te laten staan" Dit had hij immers van te voren beloofd, mochten ze Nederlands kampioen worden, bij wijze van motivatie.

Stiekem was zijn vrouw hier wel blij mee. Zij wordt nog af en toe gillend wakker als ze terugdenkt aan de griezelige Italiaanse vakantiesnor van vorig jaar, die coach Robert voor de grap had laten staan bij het scheren.

Dit blijft de vrouw van de coach gelukkig bespaard

Team De Weier had nu een paar uur de tijd om te bekomen van de teleurstelling. Om half drie zou de wedstrijd om plek 5 en 6 gespeeld gaan worden tegen De Einder uit Gemert. Omdat er niet zo heel veel meer op het spel stond, vroegen de spelers of ze met een fantasie-opstelling mochten spelen. Denzel wou graag keepen en Sepp wel voetballen. Ook wilden ze de rest van het team door elkaar husselen. Coach Robert vond het een prima idee. "Leuk, gaan we doen!"

Er was ondertussen van alles te doen op het sportcentrum, dus er was gelukkig genoeg afleiding. Zo was er een zweefmolen, een wipe-outtoestel, een stormbaan en ook nog een pannakooi waar je het tegen niemand minder dan de wereldkampioen panna kon opnemen. Spelers en klasgenootjes vonden het allemaal even prachtig en genoten er met volle teugen van.

Daarnaast werd de inwendige mens niet vergeten. Technisch directeur Aaldert regelde een grote stapel lunchpaketten die door de toernooiorganisatie beschikbaar werden gesteld. Dit kwam bovenop de enorme lading proviand die al vanuit Almelo was meegenomen. Met name de mama van Rogier had punten gescoord. Ze had namelijk een hele royale donatie van overbodige etenswaren geregeld van de Albert Heijn in Almelo. Spelers, staf, klasgenootjes en papa's en mama's hoefden dus niet om te komen van de honger. Integendeel.

Na een paar uurtjes lanterfanten over het sportpark werden de spelers weer bij elkaar geroepen en druppelden ze één voor één het Veld 3B op. Coach Robert vroeg wat voor opstelling de jongens hadden bedacht. Het antwoord dat hij hierop kreeg stelde hem niet gerust. Er werd van alles geroepen, maar niemand zei hetzelfde. Iedereen wilde graag voorin spelen, verdedigen was een vies woord geworden. "Fantasieopstelling leuk en aardig, maar we gaan niet met zes man in de spits." dacht coach Robert. Dus toen puntje weer bij paaltje kwam rolde er gewoon weer een opstelling van de coach uit de bus, zij het, dat spelers wel van positie hadden gewisseld.

Sommige spelers konden het maar moeilijk verkroppen dat ze niet voorin speelden en kwamen met smoesjes dat ze niet konden verdedigen, of geen condititie hadden om zo veel te lopen. "Oh kun je niet meer zo veel lopen? Dan is het beter dat ik je wissel zet, denk je ook niet?" vroeg de coach aan zijn pupil. Deze opmerking had een wonderbaarlijk helende werking op het ventje. Zijn conditiegebrek was ineens als sneeuw voor de zon verdwenen.

Tegenstander De Einder was net als De Weier één van de vele teams die in oranje speelden en daarom speelde De Weier in groene hesjes. De laatste wedstrijd had niet zoveel om het lijf. De Weier was ondanks een suboptimale samenstelling duidelijk beter. Op halve kracht scoorden Diego twee keer en Ryan één keer. Sepp kopte ook nog bijna de vierde binnen. De Einder kreeg nog wel enkele goede mogelijkheden waarvan het er één wist te verzilveren. De rest werd gestopt door Denzel, die keepte alsof hij nooit anders deed. En zo kreeg het toernooi toch nog een mooie afsluiting voor Team De Weier. Vijfde geworden van Nederland!

Diego scoort

Teun en zijn coach zijn blij met de behaalde vijfde plek

Spelers vlogen elkaar in de armen en de coach gaf ze een aai over de bol. "Fantastisch gedaan jongens!" Technisch Directeur Aaldert feliciteerde zijn coach met de geweldige prestatie van zijn team. Daarna volgden de knuffels van de papa's en mama's voor de jongens. Dit moest gevierd worden met een lekkere bak patat voor iedereen!

De finale werd een onderonsje tussen Jenaplanschool Wittevrouwen uit de poule van De Weier en De Borgh uit het Groningse Zuidhorn. Echt spannend was het niet. JW speelde een wereldpot en walste over De Borgh heen met 5-0! Na deze wedstrijd volgde nog de finale van de jongens van groep 7/8. De titel in deze categorie werd een prooi voor Weierreisgenoot De Vlieger uit Zwolle.

Toen de kersverse kampioen de bus instapte werd het met een applaus begroet door Team De Weier. Daarna barstte het gezang los. Opvallende was dat de Almelose kereltjes en hun klasgenootjes zelfs meer herrie maakten dan de kampioenen uit Zwolle. Het feest werd nog even abrupt onderbroken toen de bus ineens op de vluchtstrook stopte en de op Klukluk lijkende chauffeur Gerrit (die zijn collega uit de ochtend had afgelost) iedereen maande om rustig uit te stappen. Toen iedereen zich genesteld had op het talud naast de snelweg, vertelde de chauffeur dat het rookalarm was afgegaan in de wc. Onderzoek wees uit dat dit moet zijn veroorzaakt door het overdadig gebruik van de deodorant van één de spelers van De Weier. "Mij zijn niet van de bange, mij zijn alleen van de voorzichtige" dacht de coach bij het aanhoren van de dubbelganger van de tv-indiaan.

Brandalarm!

Gelukkig maar, vals alarm. De rest van de terugreis verliep zonder incidenten. Om tien voor negen 's avonds draaide de bus de Noordikslaan op waar de papa's en mama's hun helden al stonden op te wachten. Bij het uitstappen werd Team De Weier nog éénmaal getrakteerd op een welverdiend applaus. Na een lange enerverende dag, was iedereen trots op het behaalde resultaat maar ook blij dat het er op zat. De kinderen wilden maar wat graag met hun papa en mama mee naar huis.

Het onvergetelijke schoolvoetbalavontuur van Team De Weier zat er op. Coach Robert en Technisch Directeur Aaldert gaven elkaar een hand en gingen uit elkaar met de woorden:

"Tot volgend jaar"

Luctorvrijwilligers beter in vorm dan E1

Aan het eind van een indrukwekkende oefencampagne mocht het nieuwe Luctor E1 zijn kunsten vertonen bij het toernooi van Tubantia in Hengelo. Het was de bedoeling dat de jongens van trainer Robbie het op zouden nemen tegen andere E1 teams van volgend seizoen, maar het trof enkel tegenstanders die volgend jaar al afzwaaien naar de D-jeugd. Daarnaast miste het team twee vaste waarden, Gijs en Chiel, die werden vervangen door twee knapen van F1, Lucas en Tristan. Dit hoefde nog niet veel te betekenen, ware het niet dat de ploeg besloot om er eens een keer collectief met de pet naar te gooien.

In de eerste wedstrijd (in de regen) tegen Eibergen E1 ging het meteen goed mis. Luctor leek te kampen met een epidemische uitbraak van kleurenblindheid want ballen werden achterin meer dan eens direct in de voeten gespeeld van de tegenstander. De kadootjes van Luctor werden dankbaar aangenomen door Eibergen dat twee keer scoorde. De Almeloërs stelden hier bitter weinig tegenover. De kansen voor Luctor waren op de vingers van een worm te tellen.


Er werd geen enkele fatsoenlijke aanval gecreëerd.

Ook de tweede wedstrijd was er een om gauw te vergeten. De Esch speelde Luctor kapot met snelle counters,waaruit het drie keer scoorde. Tristan kon uit een corner nog wat terugdoen, toen hij de bal op 10cm voor de goal binnen kon lopen.

In de laatste poulewedstrijd tegen Wilhelminaschool redde Luctor de eer en won het, verdiend, met 1-0. Een hele fraaie aanval over Tristan en Ryan eindigde bij Glenn die droog binnenschoot.

Zo kwam er een eind aan een lang seizoen dat één dag te lang had geduurd. De pijp was leeg bij de jongens van Coach Robbie. Ze waren hard aan vakantie toe.

Dat gold 's avonds niet voor de vrijwilligers van Luctor et Emergo die serieus werk maakten van hun feestavond. Van het nieuwe E1 waren de papa's en mama's van Teun, Sepp en Chiel van de partij. Anders dan bij hun kroost, was er bij hen van een vormcrisis niets te bespeuren. Ze feestten met volle overgave tot in de kleine uurtjes.

Ook alle andere vrijwilligers van Luctor deden van zich spreken, of liever zingen. Hierbij werd zoals zo vaak de kar getrokken, of liever de harmonica getrokken, door dhr. Damhuis. Als lid van de kantinemeubilaircommissie stond hij bijna de hele avond de tafels van de Luctorkantine te testen op hun belastbaarheid. Dit deed hij met gevaar voor eigen leven want hij was inmiddels licht beneveld, waardoor hij net zo goed zijn nek had kunnen breken. Maar zijn plichtsgevoel en toewijding voor de goede zaak (duurzaam kantinemeubilair) hielden hem bij de les waarmee hij de avond tot een goed einde bracht.

Op de achtergrond staand op de tafel, het nimmer verzakende lid van de kantinemeubilaircommissie

Een toonbeeld van karakter waaraan de jongens van Luctor E1 nog een voorbeeld kunnen nemen.

Angstgegner ON weggetikt door Luctor E1

In de laatste reguliere oefenwedstrijd voor de vakantie kreeg Luctor E1 het gevreesde ON E1 op bezoek. De ploeg uit Almelo West was een oude bekende. De afgelopen jaren bleek het een ware angstgegner waar steeds met grote cijfers van werd verloren. Dit keer waren de rollen omgedraaid. In de eerste helft speelde Luctor de gasten helemaal zoek en scoorde dat het een lieve lust was. Chiel kopte een corner binnen, Ryan scoorde na een mooie solo van Glenn en even later kon hij de 3-0 intikken op een geblokt schot van Chiel.  Een mooie aanval van Wout en Noah eindigde bij Glenn die simpel binnenschoot. 4-0 bij rust, met perfect verzorgd voetbal, wat wil je nog meer.

Na de onderbreking werd het geleidelijk minder. Luctor scoorde nog wel toen een dieptepass van Sil door Ryan werd opgepikt. Zijn voorzet kwam precies voor de voeten van de vrijstaande Noah en zo werd de 5-0 een koud kunstje.

Vanaf dat moment geloofde Luctor het wel. ON streed voor de eer en scoorde twee keer tegen terwijl Luctor een paar grote kansen om zeep hielp. Hierbij bleef het. Een fraaie 5-2 overwinning op ON, goed voor het zelfvertrouwen op het toernooi bij Tubantia en voor volgend seizoen.

Hieronder ziet u een fotoimpressie.

Een mooi leergierig stel. Vooral Chiel, Gijs, Sepp, Glenn en Sil luisterden met rode oortjes naar de tactische tips van coach Robbie

De Weier blijft maar winnen: Kampioen van Oost-Nederland

De jongens van groep 5/6 van OBS De Weier blijven vriend en vijand verbazen. Na het kampioenschap van Almelo en Twente behaalde het vandaag op het districtstoernooi in Barneveld ook de titel van Oost-Nederland. Met vijf jongens van Luctor, twee van PH, één van La Première en één van het schoolplein speelden ze een magnifiek toernooi. In de halve finale werd De Vijf-er uit Deventer met 6-1 opgerold waarna het beter spelende De Weier in een zenuwslopende finale De Franciscusschool uit Nunspeet met 3-2 net voor wist te blijven. Er lijkt maar geen einde te komen aan dit voetbalsprookje. Op 17 juni wordt het finale hoofdstuk geschreven wanneer het team wordt opgehaald door de KNVB-spelersbus voor de reis naar Zeist, waar met vijf andere disctrictskampioenen gestreden gaat worden om het Algeheel Schoolvoetbalkampioenschap van Nederland.

Op 6 juni 2015 was het D-Day voor Team De Weier. Het had zich namelijk op soevereine wijze weten te plaatsen voor de finales die dag, op het Districtkampioenschap Oost in Barneveld. Dit deed het door eerst alle scholen van Almelo te verslaan om vervolgens bij Excelsior'31 in Rijssen de crême de la crême van schoolvoetballend Twente naar huis te sturen. Met het behalen van de Twentse schoolvoetbaltitel mocht het nu door naar de volgende ronde op weg naar de uiteindelijke hoofdprijs: Het Nederlands Schoolvoetbalkampioenschap.

Het was coach Robert er alles aan gelegen zich niet af te laten leiden door het randgebeuren rondom de ploeg. Na het kampioenschap van Twente had alles en iedereen  met hart voor Team De Weier zich met emotionele adviezen gemengd in de voorbereiding, wat zorgde voor een bijzondere lading in de aanloop naar het districtstoernooi. Dit was wel een aandachtspuntje voor technisch directeur Aaldert en Teammanager Bas. Te allen tijde zou moeten worden voorkomen dat de goede harmonie die er in de ploeg zat, aangetast zou worden door gedoe erbuiten. Was het Nederlands Elftal immers ook niet zo vaak, ondanks een bovengemiddeld gehalte aan talent, ten onder gegaan aan ruzie en tweespalt in het team? (Leo Beenhakker en Guus Hiddink kunnen er over meepraten). Dit mocht Het Kleine Oranje niet gebeuren. Technisch directeur Aaldert en Teammanager Bas pakten de koe bij de horens en startten een diplomatieke offensief, waarbij alle belanghebbenden aangehoord werden. Met enig kunst- en vliegwerk kregen ze het voor elkaar dat op de zaterdagochtend, alle neuzen dezelfde kant op stonden.

Vol goede moed verzamelden spelers, staf en fans zich op de parkeerplaats aan de Vissedijk waarna onder aanvoering van de mama van Teun in haar Audi A2, De Weierkaravaan de reis naar De Schothorst in Barneveld aanvaardde. De rit verliep zonder incidenten, mede door het onvrouwelijk goede richtingsgevoel van de mama van Teun die haar man bijna niet hoefde te raadplegen of ze nog goed reden.

Eenmaal aangekomen op het sportcomplex was het al een drukte van belang. Naast het schoolvoetbal werd er in Barneveld op de nationale voetbaldag ook gestreden om de districtsbekers van het clubvoetbal van de E- en D-jeugd. Op het terrein stond er daarom een grote tent waar de schoolvoetbalteams zich in om konden kleden. In de kleedkamers die waren ingenomen door de clubvoetballers was namelijk al geen plek meer.

De organisatie had enorm geluk met het weer. De tropische hitte was in de nacht van vrijdag op zaterdag door een paar flinke onweersbuien weggespoeld. Het vriendelijke lentezonnetje dat bij een temperatuur van 20 graden scheen over De Schothorst, was perfect om er een mooie voetbaldag van te maken. Buiten stonden lange biertafels en -banken waar voor de gelegenheid overigens alleen fris en koffie werd geserveerd in verband met het jeugdige karakter van het sportfestijn. Dit mocht de pret niet drukken. De mama's hadden zich in de voorbereiding naar het toernooi flink uitgeleefd in de supermarkt en toverden allerlei lekkernijen tevoorschijn die onder het genot van een bekertje koffie, de hongerige magen heerlijk vulden. Zo kwam de stemming er goed in bij het Kleine Oranjelegioen.

De spelers vermaakten zich ondertussen bij een stand van Spieren voor Spieren. Je mocht er tegen betaling van 2 euro proberen zoveel mogelijk punten te behalen bij het omverschieten van kiepschilden. Bij 50 punten of meer, won je een echte eredivisiebal.

Coach Robert had andere dingen aan zijn hoofd. Hij inspecteerde veld 4B, plaats van handeling van de halve finale tegen De Vijf-er uit Deventer. Het veld was een natuurgrasmat die betere tijden had gekend. Het gras was droog en deed nogal borstelig aan. Ook waren er wat lege zandplekjes te zien. Dat viel de coach van Team De Weier niet mee. Zijn getalendeerde ploeg moest het hebben van technisch verzorgd combinatievoetbal. Op zo'n stug veld zou dat nog een hele klus worden. Voor de opstelling zou het weinig uitmaken. Zijn beproefde 3-2-1 formatie zou ook in de Barneveldse veldtocht deel gaan uitmaken van zijn plan de campagne.

Hij had de beschikking over negen spelers, twee wissels dus, wat net genoeg zou moeten zijn om beide wedstrijden door te kunnen komen. Zo'n 10 minuten voor aanvang van de eerste wedstrijd nam hij zijn spelers even apart en sprak de tactiek door. Dit had niet al te veel om het lijf, want hij had in de eerdere toernooien al gemerkt dat je de 10-jarige kinderhoofdjes niet te veel moest volstoppen met ingewikkelde strategieën. Hij hoefde ze alleen maar te zeggen op welke positie ze stonden en dat ze daar lekker hun eigen spelletje moesten spelen. Hij sloot af met een kleine peptalk en dat was dat.

De Vijf-er Deventer - De Weier Almelo: 1-6
Voor de vaste volgers van Team De Weier verliep de wedstrijd tegen De Vijf-er volgens een herkenbaar patroon. De Weier, dat als uitspelende ploeg op het speelschema stond, nam meteen het initiatief en drong de tegenstander terug op eigen helft. De twee goudhaantjes voorin, Denzel en Diego, deelden de eerste plaagstootjes uit en hadden goede mogelijkheden om de score te openen. Hun vizier stond echter nog niet op scherp waardoor De Vijf-er de eerste storm ongeschonden kon doorkomen. De Weier maakte zich vooralsnog geen zorgen. De goal zou zo wel een keer gaan vallen. Deze onbekommerde instelling werd iets te ver doorgevoerd want de Weier verdediging gunde hun directe tegenstanders meer ruimte dan coach Robert ze had opgedragen.

Bij een sporadische uitbraak van De Vijf-er kregen de Almeloërs meteen het deksel op de neus. De uit de kluiten gewassen aanvoerder van De Vijf-er ontdeed zich van zijn directe tegenstander en trof het doel vanaf de punt van het strafschopgebied met een strakke diagonale bal, laag in de rechterhoek. Het was een klinisch staaltje rendementsvoetbal dat De Weier even helemaal wakker schudde.

Het schakelde een tandje bij en dwong De Vijf-er diep in de verdediging. Diego en Denzel waren nu wel bij de les. Denzel omspeelde zijn mannetje en passte op Diego die koelbloedig de 1-1 tegen de touwen schoot.

Na deze verdiende gelijkmaker brak er een korte fase aan waar beide teams kansen kregen. Het was een gevecht van twee speelstijlen.  De lichtvoetige straatvoetballertjes van De Weier probeerden met acties openingen te creëren in de stugge Deventer defensie. De Vijf-er aan de andere kant, beschikte over meer power en probeerde het doel van Sepp te bestoken met schoten vanuit de tweede lijn. Hiermee was het een keer bijna succesvol maar Teun gooide zich in de baan van het schot waarmee hij een nieuwe achterstand van De Weier voorkwam.

Met nog een paar minuten te gaan tot de rust, gooide De Weier er een slotoffensief uit. De kansen
stapelden zich op. Denzel schoot naast, Dominique over en Diego maaide een keer over de bal. De Weierfans trokken zich bijna de haren uit hun hoofd, bij zoveel verspeelde kansen. Vlak voor rust kwam dan toch de langverwachte 1-2, en wat voor een. Diego omspeelde zijn verdediger en kon vanuit een moeilijke hoek vanaf rechts uithalen. De bal vlook ziedend hard via de onderkant lat in het doel. Een doelpunt om in te lijsten op een cruciaal moment.

Dit maakte de taak van Coach Robert er een stuk eenvoudiger op. De jongens hadden een boost gekregen van de goal van Diego, een peptalk was niet meer nodig, dus hoefde hij er alleen maar voor te zorgen dat het team genoeg vocht binnenkreeg voor de tweede helft. In het tweede bedrijf ging De Weier vrolijk door met waar het gebleven was. De goal van De Vijf-er veranderde in een schiettent en Denzel scoorde uit een van vele kansen de bevrijdende 1-3. Hiermee was het verzet van De Vijf-er gebroken. De Deventenaren wisten even niet meer hoe ze het hadden. Van alle kanten werden ze voorbijgevlogen door de telkens opstomende kereltjes in oranje-zwart, waarbij Dominique zich ook nadrukkelijk ging mengen in de strijd. Met een doelpunt en een assist op Diego bracht hij De Weier definitief in veilige haven. Het stond nu 1-5 voor De Weier en nog was het niet gebeurd. De Vijf-er bleef met de moed der wanhoop proberen het tij nog te keren. Het kreeg nog twee kansen die beiden prima gekeerd werden door Sepp. Het waren de laatste stuiptrekkingen van een geslagen ploeg.

Het slotakkoord was weer voor De Weier, dat met een juweel van een doelpunt de overwinning op De Vijf-er bekroonde. Teun kreeg de bal vanaf rechts superstrak aangespeeld door Diego. Hij controleerde de bal perfect en had de bal voor het inschieten. In plaats daarvan haalde hij de bal met de onderkant voet even naar achteren en speelde met een magnifiek hakje de volledig vrij staande Rowan in de voeten. Kort na de wedstrijd verklapte de blonde linkspoot dat hij Rowan, de enige straatvoetballer van de ploeg, een doelpunt gunde en daarom niet zelf schoot. Rowan nam het kadootje dankbaar aan en knalde de bal als een echte spits hoog tegen de touwen. Eindstand 1-6 (!), wat een weelde.


Een schitterende overwinning waar helemaal niets op af te dingen viel. Na de match werd de overwinning gevierd met lekkers uit de tassen vol proviand en kregen de spelers de noodzakelijke dextro energy van de mama van Denzel ("is heel belangrijk!"). Het duurde nog wel even voor de finale begon, dus er kon uitgebreid geluncht worden. De grote biertafel veranderde in een picknicktafel waaraan de Weierfamilie het zich goed liet smaken. De bobo's van De Weier (Technisch Directeur Aaldert en Teammanager Bas) alsook coach Robert bleken tijdens de lunch heel benaderbaar voor de voor de Weierfans. Ze schoven gezellig aan en aten een hapje mee. Zo kan het dus ook.

Coach Robert wilde eigenlijk het liefst dat zijn spelers na de lunch even een halfuurtje plat gingen voor een powernap maar hiervoor ontbraken helaas de bedden. De meeste jongens vonden het wel best en vermaakten zich met de bal. Dit gold niet voor Dominique. Hij had de dag ervoor ondanks diverse smeerbeurten teveel zonneschijn opgevangen waardoor zijn gezicht nu rood aangelopen was. Hiervan had hij zoveel last gekregen dat hij zei dat hij eigenlijk niet meer kon spelen. Zijn mama bracht hem ter verkoeling snel een natte handdoek die als een Arabische keffiyeh over zijn hoofd gedrappeerd werd. De pet van coach Robert zorgde er ter complettering voor dat zijn gezicht goed beschermd werd tegen invallend zonlicht. Dit zorgde meteen voor verlichting. Gelukkig maar want we hadden straks in de finale iedereen nodig.

Na de lunch maakte coach Robert een kleine wandeling over het terrein om te zien of hij iets van De Franciscusschool (de tegenstander in de finale) gewaar kon worden. Ver hoefde hij niet te gaan want de in geel-zwart spelende jongens uit Nunspeet trainden pal achter de picknicktafel van Team De Weier. Hij zag al gauw dat er aardig wat techniek in de ploeg zat en ook dat ze qua fysiek de Weier de baas waren. "We kunnen onze borst nat maken dacht hij".

Als laatste deed hij tijdens de warming-up van de finale een veldinspectie. Dat viel tegen. Veld 4A was nog een stuk slechter dan het veld uit de halve finale. Het kurkdroge hobbelige en deels zanderige gras maakte het voor De Weier bijna onmogelijk om zijn geliefde technisch verzorgde spelletje te spelen. Hiervan liet hij niets merken tijdens de teambespreking, dit zou de jongens maar onzeker maken.

De Franciscusschool - De Weier: 2-3
De finale van het schoolvoetbaltoernooi jongens groep 5/6 District Oost stond op het punt van beginnen. De scheidsrechter van dienst nam spelers en coaches van beide teams in de middencirkel bij elkaar en stak een belerende preek af die in de nabijgelegen Gereformeerde kerk Vrijgemaakt van Barneveld-Voorthuizen niet zou misstaan. Alsof hij nog wat zieltjes te redden had bij de paapse ventjes van De Franciscusschool en de heidense knulletjes van OBS De Weier. Zijn toehoorders lieten de gemeenplaatsen over fair play en wat al niet meer als godvruchtige Barnevelders gedwee over zich heenkomen in afwachting van de Dag des Oordeels die op aanbreken stond. 

Toen de dienst ten einde was stelden de spelers zich in gevechtsformatie op op het veld waarna de scheids floot voor de aftrap. De finale was begonnen. Nunspeet kwam snel dicht bij het doel van Sepp maar Ryan voorkwam met een kordate ingreep dat het echt gevaarlijk kon worden. Coach Robert had zijn verdedigers op het hart gedrukt dat bij hachelijke situaties achterin, de bal gerust een peer gegeven mocht worden. Mooi voetballen mocht wel, maar alles op zijn tijd. 


Na deze eerste schermutseling sloeg De Weier toe met een pracht van een aanval. Hein, Diego en Denzel speelden elkaar kort na elkaar beurtelings de bal toe waarna Hein de aanval afrondde met een droge knal in de linkerhoek. De Weier, dat volgens het scorebord weer uitspeelde, stond op voorsprong: 0-1!

Een droombegin. De eerste klap was een daalder waard. De voorsprong gaf De Weier vleugels en het ging op zoek naar een tweede doelpunt. Die kwam er ook bijna maar Diego zag zijn bal tegen de paal knallen. De Franciscusschool herpakte zich en ging van zich afbijten. In een overtalsituatie kreeg het een kans op de gelijkmaker maar Sepp voorkwam dit met een goede save. Na tien minuten bracht coach Robert Dominique in het veld die zich inmiddels weer goed genoeg voelde om te spelen. Hij had de pet van zijn coach opgedaan ter bescherming tegen de zon. De scheidsrechter wilde hier echter niets van weten en maande Dominique om de pet af te doen. Coach Robert ging verhaal halen bij de scheids en vroeg wat het probleem was. Hierop antwoordde de arbiter dat voetballen met een pet op niet geoorloofd was. "Van wie niet?", vroeg de verbouwereerde coach. "Van de KNVB niet en van de FIFA ook niet sinds jaar en dag." Coach Robert geloofde er niets van. "En keepers dan?" De scheids was echter onvermurwbaar. Dominique moest onbedekt de wedstrijd vervolgen. 

Coach Robert was zo in zijn wiek geschoten over dit spelletje blufpoker van de scheids dat hij na de match ging googlen naar de regels betreffende het dragen van een hoofddeksel bij het voetbal. Welnu, Regel 4, de uitrusting van de spelers zegt hierover het volgende:

Moderne beschermende uitrusting zoals een hoofddeksel, ...... worden niet als gevaarlijk beschouwd en zijn derhalve toegestaan. 

"Dacht ik het niet!" Dacht coach Robert. "Heb ik me laten afbluffen door die fluitende flapdrol."

Terug naar het voetbal.De volgende kans was weer voor De Weier. Diego omspeelde zijn man en speelde Dominique aan. Maar ook zijn schot werd gekeerd  door de doelman. Toen het leek dat De Weier de wedstrijd meer en meer naar zich toe ging trekken was het de scheidsrechter die Nunspeet weer in het zadel hielp. Een bal vanuit het achterveld belandde in het doelgebied van Sepp. Deze werd zwaar gehinderd door de rechtsbuiten van Nunspeet waardoor hij niet goed bij de bal kon komen. Een meegelopen aanvaller van de Franciscusschool profiteerde hiervan en kopte de bal slim over de verontwaardigde keeper: 1-1. Sepp wilde verhaal halen bij de scheidsrechter maar coach Robert hield hem tegen. "Er is nog tijd genoeg Sepp, het komt nog wel". 

En het kwam sneller dan gedacht. Een lange uittrap van Sepp belandde bij Diego die de bal goed controleerde en doorspeelde op Denzel. Deze knalde van dichtbij de 1-2 binnen. In het restant van de eerste helft kreeg de Weier nog enkele grote mogelijkheden die allemaal niks opleverden. Dit kon ze later in de wedstrijd nog op gaan breken. Maar zover was het nog niet. De scheidsrechter floot voor rust.

Er werd weer even bijgetankt. De jongens kregen te horen dat ze het veld breed moesten houden om te voorkomen dat De Franciscusschool vanuit het midden gevaarlijk konden worden bij balverlies. Na rust ging De Weier onverdroten voort met aanvallen. Denzel plukte keer op keer met veel gevoel voor acrobatiek de hoge uittrappen van Sepp uit de lucht om daarna met een paar truukjes zijn verdediger het bos in te sturen. Zo creëerde hij kansen voor zichzelf maar ook voor anderen. Maar net als in de slotfase van de eerste helft sprong De Weier heel slordig om met de kansen.


Wat velen vreesden gebeurde. De Weier reageerde niet alert op een tegenaanval van Nunspeet die mooi werd afgerond. Het stond weer gelijk: 2-2. Nu was het zaak om het hoofd er bij te houden. Sepp kreeg een peptalk van zijn coach die zag dat hij het er moeilijk mee had. Ondertussen schoot Denzel van grote afstand op de lat. Dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig bracht Denzel even later wel weer een lach op het gezicht van Sepp. Diego ontglipte aan zijn bewaking en speelde Denzel vrij waarna hij vanaf twee meter simpel 3-2 kon scoren. De fans van De Weier schreeuwden het uit. Zou dit de beslissing zijn?

Er volgde een zenuwslopende slotfase waarin De Franciscusschool alles op alles gooide om de stand weer gelijk te trekken. Met man en macht probeerde het het verzet van De Weier te breken. Dit was een spelletje wat De Weier niet echt lag. Daarbij hielp het niet dat de onvermoeibare rechtsback Benjamin moest afhaken met een blessure aan zijn teen. Dominique, ook al niet de fitste, nam zijn plaats in.

Het risicovolle spel van Nunspeet zorgde er wel voor dat er mogelijkheden waren voor De Weier om te counteren. Maar zoals zo vaak die dag werden alle kansen die het kreeg, tot verbijstering van alles en iedereen van De Weier, niet verzilverd. Met nog luttele minuten op de klok werd de druk op het doel van Sepp steeds groter, al kwam Nunspeet niet veel verder dan de rand van het strafschopgebied. In één van de duels op het middenveld kreeg De Weier een volgende klap te verwerken. Een speler van De Franciscusschool en Diego
schoten beiden tegelijk keihard tegen de bal aan. Diego blesseerde zich hierbij aan zijn teen en moest met tranen in zijn ogen van het veld gedragen worden. De onvermoeibare Diego die als een leeuw had gevochten voor elke bal moest vanaf de kant toekijken of zijn teamgenoten het zonder hem zouden redden.

De laatste minuut was aangebroken en er kwam nog een corner. Het zal toch niet? Alle spelers op Denzel na stonden in het doelgebied van Sepp. Dit zou de laatste kans worden voor De Franciscusschool om een nederlaag af te wenden. De rechtsbuiten van Nunspeet legde de bal goed en haalde een keer diep adem, Sepp zette zich schrap en wachtte op wat er komen ging.

Het publiek uit Almelo en Nunspeet durfde bijna niet meer te kijken, zo spannend was het. Meteen na het fluitje van de scheids vloog de bal met een sierlijke boog in de doelmond precies op het hoofd van een middenvelder van Nunspeet. Hij kopte hem onhoudbaar voor Sepp en zijn medespelers..... vol op de lat! De bal stuiterde terug het veld in en toen was het gebeurd. De arbiter vond het mooi geweest en floot voor het einde. Eindstand: Franciscusschool 2 - De Weier 3.

Spelers en fans van De Weier vlogen elkaar in de armen. Het was ze gelukt! En volkomen verdiend. Een unieke prestatie door een geweldige ploeg van rasvoetballertjes. Velen knepen zich in de armen en konden het niet geloven. De Weier was kampioen van Oost Nederland geworden. Het was echt waar.

Next stop Zeist. Op naar het kampioenschap van Nederland!