De jongens van groep 5/6 van OBS De Weier blijven vriend en vijand verbazen. Na het kampioenschap van Almelo en Twente behaalde het vandaag op het districtstoernooi in Barneveld ook de titel van Oost-Nederland. Met vijf jongens van Luctor, twee van PH, één van La Première en één van het schoolplein speelden ze een magnifiek toernooi. In de halve finale werd De Vijf-er uit Deventer met 6-1 opgerold waarna het beter spelende De Weier in een zenuwslopende finale De Franciscusschool uit Nunspeet met 3-2 net voor wist te blijven. Er lijkt maar geen einde te komen aan dit voetbalsprookje. Op 17 juni wordt het finale hoofdstuk geschreven wanneer het team wordt opgehaald door de KNVB-spelersbus voor de reis naar Zeist, waar met vijf andere disctrictskampioenen gestreden gaat worden om het Algeheel Schoolvoetbalkampioenschap van Nederland.
Op 6 juni 2015 was het D-Day voor Team De Weier. Het had zich namelijk op soevereine wijze weten te plaatsen voor de finales die dag, op het Districtkampioenschap Oost in Barneveld. Dit deed het door eerst alle scholen van Almelo te verslaan om vervolgens bij Excelsior'31 in Rijssen de crême de la crême van schoolvoetballend Twente naar huis te sturen. Met het behalen van de Twentse schoolvoetbaltitel mocht het nu door naar de volgende ronde op weg naar de uiteindelijke hoofdprijs: Het Nederlands Schoolvoetbalkampioenschap.
Het was coach Robert er alles aan gelegen zich niet af te laten leiden door het randgebeuren rondom de ploeg. Na het kampioenschap van Twente had alles en iedereen met hart voor Team De Weier zich met emotionele adviezen gemengd in de voorbereiding, wat zorgde voor een bijzondere lading in de aanloop naar het districtstoernooi. Dit was wel een aandachtspuntje voor technisch directeur Aaldert en Teammanager Bas. Te allen tijde zou moeten worden voorkomen dat de goede harmonie die er in de ploeg zat, aangetast zou worden door gedoe erbuiten. Was het Nederlands Elftal immers ook niet zo vaak, ondanks een bovengemiddeld gehalte aan talent, ten onder gegaan aan ruzie en tweespalt in het team? (Leo Beenhakker en Guus Hiddink kunnen er over meepraten). Dit mocht Het Kleine Oranje niet gebeuren. Technisch directeur Aaldert en Teammanager Bas pakten de koe bij de horens en startten een diplomatieke offensief, waarbij alle belanghebbenden aangehoord werden. Met enig kunst- en vliegwerk kregen ze het voor elkaar dat op de zaterdagochtend, alle neuzen dezelfde kant op stonden.
Vol goede moed verzamelden spelers, staf en fans zich op de parkeerplaats aan de Vissedijk waarna onder aanvoering van de mama van Teun in haar Audi A2, De Weierkaravaan de reis naar De Schothorst in Barneveld aanvaardde. De rit verliep zonder incidenten, mede door het onvrouwelijk goede richtingsgevoel van de mama van Teun die haar man bijna niet hoefde te raadplegen of ze nog goed reden.
Eenmaal aangekomen op het sportcomplex was het al een drukte van belang. Naast het schoolvoetbal werd er in Barneveld op de nationale voetbaldag ook gestreden om de districtsbekers van het clubvoetbal van de E- en D-jeugd. Op het terrein stond er daarom een grote tent waar de schoolvoetbalteams zich in om konden kleden. In de kleedkamers die waren ingenomen door de clubvoetballers was namelijk al geen plek meer.
De organisatie had enorm geluk met het weer. De tropische hitte was in de nacht van vrijdag op zaterdag door een paar flinke onweersbuien weggespoeld. Het vriendelijke lentezonnetje dat bij een temperatuur van 20 graden scheen over De Schothorst, was perfect om er een mooie voetbaldag van te maken. Buiten stonden lange biertafels en -banken waar voor de gelegenheid overigens alleen fris en koffie werd geserveerd in verband met het jeugdige karakter van het sportfestijn. Dit mocht de pret niet drukken. De mama's hadden zich in de voorbereiding naar het toernooi flink uitgeleefd in de supermarkt en toverden allerlei lekkernijen tevoorschijn die onder het genot van een bekertje koffie, de hongerige magen heerlijk vulden. Zo kwam de stemming er goed in bij het Kleine Oranjelegioen.
De spelers vermaakten zich ondertussen bij een stand van Spieren voor Spieren. Je mocht er tegen betaling van 2 euro proberen zoveel mogelijk punten te behalen bij het omverschieten van kiepschilden. Bij 50 punten of meer, won je een echte eredivisiebal.
Coach Robert had andere dingen aan zijn hoofd. Hij inspecteerde veld 4B, plaats van handeling van de halve finale tegen De Vijf-er uit Deventer. Het veld was een natuurgrasmat die betere tijden had gekend. Het gras was droog en deed nogal borstelig aan. Ook waren er wat lege zandplekjes te zien. Dat viel de coach van Team De Weier niet mee. Zijn getalendeerde ploeg moest het hebben van technisch verzorgd combinatievoetbal. Op zo'n stug veld zou dat nog een hele klus worden. Voor de opstelling zou het weinig uitmaken. Zijn beproefde 3-2-1 formatie zou ook in de Barneveldse veldtocht deel gaan uitmaken van zijn plan de campagne.
Hij had de beschikking over negen spelers, twee wissels dus, wat net genoeg zou moeten zijn om beide wedstrijden door te kunnen komen. Zo'n 10 minuten voor aanvang van de eerste wedstrijd nam hij zijn spelers even apart en sprak de tactiek door. Dit had niet al te veel om het lijf, want hij had in de eerdere toernooien al gemerkt dat je de 10-jarige kinderhoofdjes niet te veel moest volstoppen met ingewikkelde strategieën. Hij hoefde ze alleen maar te zeggen op welke positie ze stonden en dat ze daar lekker hun eigen spelletje moesten spelen. Hij sloot af met een kleine peptalk en dat was dat.
De Vijf-er Deventer - De Weier Almelo: 1-6
Voor de vaste volgers van Team De Weier verliep de wedstrijd tegen De Vijf-er volgens een herkenbaar patroon. De Weier, dat als uitspelende ploeg op het speelschema stond, nam meteen het initiatief en drong de tegenstander terug op eigen helft. De twee goudhaantjes voorin, Denzel en Diego, deelden de eerste plaagstootjes uit en hadden goede mogelijkheden om de score te openen. Hun vizier stond echter nog niet op scherp waardoor De Vijf-er de eerste storm ongeschonden kon doorkomen. De Weier maakte zich vooralsnog geen zorgen. De goal zou zo wel een keer gaan vallen. Deze onbekommerde instelling werd iets te ver doorgevoerd want de Weier verdediging gunde hun directe tegenstanders meer ruimte dan coach Robert ze had opgedragen.
Bij een sporadische uitbraak van De Vijf-er kregen de Almeloërs meteen het deksel op de neus. De uit de kluiten gewassen aanvoerder van De Vijf-er ontdeed zich van zijn directe tegenstander en trof het doel vanaf de punt van het strafschopgebied met een strakke diagonale bal, laag in de rechterhoek. Het was een klinisch staaltje rendementsvoetbal dat De Weier even helemaal wakker schudde.
Het schakelde een tandje bij en dwong De Vijf-er diep in de verdediging. Diego en Denzel waren nu wel bij de les. Denzel omspeelde zijn mannetje en passte op Diego die koelbloedig de 1-1 tegen de touwen schoot.
Na deze verdiende gelijkmaker brak er een korte fase aan waar beide teams kansen kregen. Het was een gevecht van twee speelstijlen. De lichtvoetige straatvoetballertjes van De Weier probeerden met acties openingen te creëren in de stugge Deventer defensie. De Vijf-er aan de andere kant, beschikte over meer power en probeerde het doel van Sepp te bestoken met schoten vanuit de tweede lijn. Hiermee was het een keer bijna succesvol maar Teun gooide zich in de baan van het schot waarmee hij een nieuwe achterstand van De Weier voorkwam.
Met nog een paar minuten te gaan tot de rust, gooide De Weier er een slotoffensief uit. De kansen
stapelden zich op. Denzel schoot naast, Dominique over en Diego maaide een keer over de bal. De Weierfans trokken zich bijna de haren uit hun hoofd, bij zoveel verspeelde kansen. Vlak voor rust kwam dan toch de langverwachte 1-2, en wat voor een. Diego omspeelde zijn verdediger en kon vanuit een moeilijke hoek vanaf rechts uithalen. De bal vlook ziedend hard via de onderkant lat in het doel. Een doelpunt om in te lijsten op een cruciaal moment.
Dit maakte de taak van Coach Robert er een stuk eenvoudiger op. De jongens hadden een boost gekregen van de goal van Diego, een peptalk was niet meer nodig, dus hoefde hij er alleen maar voor te zorgen dat het team genoeg vocht binnenkreeg voor de tweede helft. In het tweede bedrijf ging De Weier vrolijk door met waar het gebleven was. De goal van De Vijf-er veranderde in een schiettent en Denzel scoorde uit een van vele kansen de bevrijdende 1-3. Hiermee was het verzet van De Vijf-er gebroken. De Deventenaren wisten even niet meer hoe ze het hadden. Van alle kanten werden ze voorbijgevlogen door de telkens opstomende kereltjes in oranje-zwart, waarbij Dominique zich ook nadrukkelijk ging mengen in de strijd. Met een doelpunt en een assist op Diego bracht hij De Weier definitief in veilige haven. Het stond nu 1-5 voor De Weier en nog was het niet gebeurd. De Vijf-er bleef met de moed der wanhoop proberen het tij nog te keren. Het kreeg nog twee kansen die beiden prima gekeerd werden door Sepp. Het waren de laatste stuiptrekkingen van een geslagen ploeg.
Het slotakkoord was weer voor De Weier, dat met een juweel van een doelpunt de overwinning op De Vijf-er bekroonde. Teun kreeg de bal vanaf rechts superstrak aangespeeld door Diego. Hij controleerde de bal perfect en had de bal voor het inschieten. In plaats daarvan haalde hij de bal met de onderkant voet even naar achteren en speelde met een magnifiek hakje de volledig vrij staande Rowan in de voeten. Kort na de wedstrijd verklapte de blonde linkspoot dat hij Rowan, de enige straatvoetballer van de ploeg, een doelpunt gunde en daarom niet zelf schoot. Rowan nam het kadootje dankbaar aan en knalde de bal als een echte spits hoog tegen de touwen. Eindstand 1-6 (!), wat een weelde.
Een schitterende overwinning waar helemaal niets op af te dingen viel. Na de match werd de overwinning gevierd met lekkers uit de tassen vol proviand en kregen de spelers de noodzakelijke dextro energy van de mama van Denzel ("is heel belangrijk!"). Het duurde nog wel even voor de finale begon, dus er kon uitgebreid geluncht worden. De grote biertafel veranderde in een picknicktafel waaraan de Weierfamilie het zich goed liet smaken. De bobo's van De Weier (Technisch Directeur Aaldert en Teammanager Bas) alsook coach Robert bleken tijdens de lunch heel benaderbaar voor de voor de Weierfans. Ze schoven gezellig aan en aten een hapje mee. Zo kan het dus ook.
Coach Robert wilde eigenlijk het liefst dat zijn spelers na de lunch even een halfuurtje plat gingen voor een powernap maar hiervoor ontbraken helaas de bedden. De meeste jongens vonden het wel best en vermaakten zich met de bal. Dit gold niet voor Dominique. Hij had de dag ervoor ondanks diverse smeerbeurten teveel zonneschijn opgevangen waardoor zijn gezicht nu rood aangelopen was. Hiervan had hij zoveel last gekregen dat hij zei dat hij eigenlijk niet meer kon spelen. Zijn mama bracht hem ter verkoeling snel een natte handdoek die als een Arabische keffiyeh over zijn hoofd gedrappeerd werd. De pet van coach Robert zorgde er ter complettering voor dat zijn gezicht goed beschermd werd tegen invallend zonlicht. Dit zorgde meteen voor verlichting. Gelukkig maar want we hadden straks in de finale iedereen nodig.
Na de lunch maakte coach Robert een kleine wandeling over het terrein om te zien of hij iets van De Franciscusschool (de tegenstander in de finale) gewaar kon worden. Ver hoefde hij niet te gaan want de in geel-zwart spelende jongens uit Nunspeet trainden pal achter de picknicktafel van Team De Weier. Hij zag al gauw dat er aardig wat techniek in de ploeg zat en ook dat ze qua fysiek de Weier de baas waren. "We kunnen onze borst nat maken dacht hij".
Als laatste deed hij tijdens de warming-up van de finale een veldinspectie. Dat viel tegen. Veld 4A was nog een stuk slechter dan het veld uit de halve finale. Het kurkdroge hobbelige en deels zanderige gras maakte het voor De Weier bijna onmogelijk om zijn geliefde technisch verzorgde spelletje te spelen. Hiervan liet hij niets merken tijdens de teambespreking, dit zou de jongens maar onzeker maken.
De Franciscusschool - De Weier: 2-3
De finale van het schoolvoetbaltoernooi jongens groep 5/6 District Oost stond op het punt van beginnen. De scheidsrechter van dienst nam spelers en coaches van beide teams in de middencirkel bij elkaar en stak een belerende preek af die in de nabijgelegen Gereformeerde kerk Vrijgemaakt van Barneveld-Voorthuizen niet zou misstaan. Alsof hij nog wat zieltjes te redden had bij de paapse ventjes van De Franciscusschool en de heidense knulletjes van OBS De Weier. Zijn toehoorders lieten de gemeenplaatsen over fair play en wat al niet meer als godvruchtige Barnevelders gedwee over zich heenkomen in afwachting van de Dag des Oordeels die op aanbreken stond.
Toen de dienst ten einde was stelden de spelers zich in gevechtsformatie op op het veld waarna de scheids floot voor de aftrap. De finale was begonnen. Nunspeet kwam snel dicht bij het doel van Sepp maar Ryan voorkwam met een kordate ingreep dat het echt gevaarlijk kon worden. Coach Robert had zijn verdedigers op het hart gedrukt dat bij hachelijke situaties achterin, de bal gerust een peer gegeven mocht worden. Mooi voetballen mocht wel, maar alles op zijn tijd.
Na deze eerste schermutseling sloeg De Weier toe met een pracht van een aanval. Hein, Diego en Denzel speelden elkaar kort na elkaar beurtelings de bal toe waarna Hein de aanval afrondde met een droge knal in de linkerhoek. De Weier, dat volgens het scorebord weer uitspeelde, stond op voorsprong: 0-1!
Een droombegin. De eerste klap was een daalder waard. De voorsprong gaf De Weier vleugels en het ging op zoek naar een tweede doelpunt. Die kwam er ook bijna maar Diego zag zijn bal tegen de paal knallen. De Franciscusschool herpakte zich en ging van zich afbijten. In een overtalsituatie kreeg het een kans op de gelijkmaker maar Sepp voorkwam dit met een goede save. Na tien minuten bracht coach Robert Dominique in het veld die zich inmiddels weer goed genoeg voelde om te spelen. Hij had de pet van zijn coach opgedaan ter bescherming tegen de zon. De scheidsrechter wilde hier echter niets van weten en maande Dominique om de pet af te doen. Coach Robert ging verhaal halen bij de scheids en vroeg wat het probleem was. Hierop antwoordde de arbiter dat voetballen met een pet op niet geoorloofd was. "Van wie niet?", vroeg de verbouwereerde coach. "Van de KNVB niet en van de FIFA ook niet sinds jaar en dag." Coach Robert geloofde er niets van. "En keepers dan?" De scheids was echter onvermurwbaar. Dominique moest onbedekt de wedstrijd vervolgen.
Coach Robert was zo in zijn wiek geschoten over dit spelletje blufpoker van de scheids dat hij na de match ging googlen naar de regels betreffende het dragen van een hoofddeksel bij het voetbal. Welnu, Regel 4, de uitrusting van de spelers zegt hierover het volgende:
Terug naar het voetbal.De volgende kans was weer voor De Weier. Diego omspeelde zijn man en speelde Dominique aan. Maar ook zijn schot werd gekeerd door de doelman. Toen het leek dat De Weier de wedstrijd meer en meer naar zich toe ging trekken was het de scheidsrechter die Nunspeet weer in het zadel hielp. Een bal vanuit het achterveld belandde in het doelgebied van Sepp. Deze werd zwaar gehinderd door de rechtsbuiten van Nunspeet waardoor hij niet goed bij de bal kon komen. Een meegelopen aanvaller van de Franciscusschool profiteerde hiervan en kopte de bal slim over de verontwaardigde keeper: 1-1. Sepp wilde verhaal halen bij de scheidsrechter maar coach Robert hield hem tegen. "Er is nog tijd genoeg Sepp, het komt nog wel".
En het kwam sneller dan gedacht. Een lange uittrap van Sepp belandde bij Diego die de bal goed controleerde en doorspeelde op Denzel. Deze knalde van dichtbij de 1-2 binnen. In het restant van de eerste helft kreeg de Weier nog enkele grote mogelijkheden die allemaal niks opleverden. Dit kon ze later in de wedstrijd nog op gaan breken. Maar zover was het nog niet. De scheidsrechter floot voor rust.
Er werd weer even bijgetankt. De jongens kregen te horen dat ze het veld breed moesten houden om te voorkomen dat De Franciscusschool vanuit het midden gevaarlijk konden worden bij balverlies. Na rust ging De Weier onverdroten voort met aanvallen. Denzel plukte keer op keer met veel gevoel voor acrobatiek de hoge uittrappen van Sepp uit de lucht om daarna met een paar truukjes zijn verdediger het bos in te sturen. Zo creëerde hij kansen voor zichzelf maar ook voor anderen. Maar net als in de slotfase van de eerste helft sprong De Weier heel slordig om met de kansen.
Wat velen vreesden gebeurde. De Weier reageerde niet alert op een tegenaanval van Nunspeet die mooi werd afgerond. Het stond weer gelijk: 2-2. Nu was het zaak om het hoofd er bij te houden. Sepp kreeg een peptalk van zijn coach die zag dat hij het er moeilijk mee had. Ondertussen schoot Denzel van grote afstand op de lat. Dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig bracht Denzel even later wel weer een lach op het gezicht van Sepp. Diego ontglipte aan zijn bewaking en speelde Denzel vrij waarna hij vanaf twee meter simpel 3-2 kon scoren. De fans van De Weier schreeuwden het uit. Zou dit de beslissing zijn?
Er volgde een zenuwslopende slotfase waarin De Franciscusschool alles op alles gooide om de stand weer gelijk te trekken. Met man en macht probeerde het het verzet van De Weier te breken. Dit was een spelletje wat De Weier niet echt lag. Daarbij hielp het niet dat de onvermoeibare rechtsback Benjamin moest afhaken met een blessure aan zijn teen. Dominique, ook al niet de fitste, nam zijn plaats in.
Het risicovolle spel van Nunspeet zorgde er wel voor dat er mogelijkheden waren voor De Weier om te counteren. Maar zoals zo vaak die dag werden alle kansen die het kreeg, tot verbijstering van alles en iedereen van De Weier, niet verzilverd. Met nog luttele minuten op de klok werd de druk op het doel van Sepp steeds groter, al kwam Nunspeet niet veel verder dan de rand van het strafschopgebied. In één van de duels op het middenveld kreeg De Weier een volgende klap te verwerken. Een speler van De Franciscusschool en Diego
schoten beiden tegelijk keihard tegen de bal aan. Diego blesseerde zich hierbij aan zijn teen en moest met tranen in zijn ogen van het veld gedragen worden. De onvermoeibare Diego die als een leeuw had gevochten voor elke bal moest vanaf de kant toekijken of zijn teamgenoten het zonder hem zouden redden.
De laatste minuut was aangebroken en er kwam nog een corner. Het zal toch niet? Alle spelers op Denzel na stonden in het doelgebied van Sepp. Dit zou de laatste kans worden voor De Franciscusschool om een nederlaag af te wenden. De rechtsbuiten van Nunspeet legde de bal goed en haalde een keer diep adem, Sepp zette zich schrap en wachtte op wat er komen ging.
Het publiek uit Almelo en Nunspeet durfde bijna niet meer te kijken, zo spannend was het. Meteen na het fluitje van de scheids vloog de bal met een sierlijke boog in de doelmond precies op het hoofd van een middenvelder van Nunspeet. Hij kopte hem onhoudbaar voor Sepp en zijn medespelers..... vol op de lat! De bal stuiterde terug het veld in en toen was het gebeurd. De arbiter vond het mooi geweest en floot voor het einde. Eindstand: Franciscusschool 2 - De Weier 3.
Spelers en fans van De Weier vlogen elkaar in de armen. Het was ze gelukt! En volkomen verdiend. Een unieke prestatie door een geweldige ploeg van rasvoetballertjes. Velen knepen zich in de armen en konden het niet geloven. De Weier was kampioen van Oost Nederland geworden. Het was echt waar.
Next stop Zeist. Op naar het kampioenschap van Nederland!
Het was coach Robert er alles aan gelegen zich niet af te laten leiden door het randgebeuren rondom de ploeg. Na het kampioenschap van Twente had alles en iedereen met hart voor Team De Weier zich met emotionele adviezen gemengd in de voorbereiding, wat zorgde voor een bijzondere lading in de aanloop naar het districtstoernooi. Dit was wel een aandachtspuntje voor technisch directeur Aaldert en Teammanager Bas. Te allen tijde zou moeten worden voorkomen dat de goede harmonie die er in de ploeg zat, aangetast zou worden door gedoe erbuiten. Was het Nederlands Elftal immers ook niet zo vaak, ondanks een bovengemiddeld gehalte aan talent, ten onder gegaan aan ruzie en tweespalt in het team? (Leo Beenhakker en Guus Hiddink kunnen er over meepraten). Dit mocht Het Kleine Oranje niet gebeuren. Technisch directeur Aaldert en Teammanager Bas pakten de koe bij de horens en startten een diplomatieke offensief, waarbij alle belanghebbenden aangehoord werden. Met enig kunst- en vliegwerk kregen ze het voor elkaar dat op de zaterdagochtend, alle neuzen dezelfde kant op stonden.
Vol goede moed verzamelden spelers, staf en fans zich op de parkeerplaats aan de Vissedijk waarna onder aanvoering van de mama van Teun in haar Audi A2, De Weierkaravaan de reis naar De Schothorst in Barneveld aanvaardde. De rit verliep zonder incidenten, mede door het onvrouwelijk goede richtingsgevoel van de mama van Teun die haar man bijna niet hoefde te raadplegen of ze nog goed reden.
Eenmaal aangekomen op het sportcomplex was het al een drukte van belang. Naast het schoolvoetbal werd er in Barneveld op de nationale voetbaldag ook gestreden om de districtsbekers van het clubvoetbal van de E- en D-jeugd. Op het terrein stond er daarom een grote tent waar de schoolvoetbalteams zich in om konden kleden. In de kleedkamers die waren ingenomen door de clubvoetballers was namelijk al geen plek meer.
De organisatie had enorm geluk met het weer. De tropische hitte was in de nacht van vrijdag op zaterdag door een paar flinke onweersbuien weggespoeld. Het vriendelijke lentezonnetje dat bij een temperatuur van 20 graden scheen over De Schothorst, was perfect om er een mooie voetbaldag van te maken. Buiten stonden lange biertafels en -banken waar voor de gelegenheid overigens alleen fris en koffie werd geserveerd in verband met het jeugdige karakter van het sportfestijn. Dit mocht de pret niet drukken. De mama's hadden zich in de voorbereiding naar het toernooi flink uitgeleefd in de supermarkt en toverden allerlei lekkernijen tevoorschijn die onder het genot van een bekertje koffie, de hongerige magen heerlijk vulden. Zo kwam de stemming er goed in bij het Kleine Oranjelegioen.
De spelers vermaakten zich ondertussen bij een stand van Spieren voor Spieren. Je mocht er tegen betaling van 2 euro proberen zoveel mogelijk punten te behalen bij het omverschieten van kiepschilden. Bij 50 punten of meer, won je een echte eredivisiebal.
Coach Robert had andere dingen aan zijn hoofd. Hij inspecteerde veld 4B, plaats van handeling van de halve finale tegen De Vijf-er uit Deventer. Het veld was een natuurgrasmat die betere tijden had gekend. Het gras was droog en deed nogal borstelig aan. Ook waren er wat lege zandplekjes te zien. Dat viel de coach van Team De Weier niet mee. Zijn getalendeerde ploeg moest het hebben van technisch verzorgd combinatievoetbal. Op zo'n stug veld zou dat nog een hele klus worden. Voor de opstelling zou het weinig uitmaken. Zijn beproefde 3-2-1 formatie zou ook in de Barneveldse veldtocht deel gaan uitmaken van zijn plan de campagne.
Hij had de beschikking over negen spelers, twee wissels dus, wat net genoeg zou moeten zijn om beide wedstrijden door te kunnen komen. Zo'n 10 minuten voor aanvang van de eerste wedstrijd nam hij zijn spelers even apart en sprak de tactiek door. Dit had niet al te veel om het lijf, want hij had in de eerdere toernooien al gemerkt dat je de 10-jarige kinderhoofdjes niet te veel moest volstoppen met ingewikkelde strategieën. Hij hoefde ze alleen maar te zeggen op welke positie ze stonden en dat ze daar lekker hun eigen spelletje moesten spelen. Hij sloot af met een kleine peptalk en dat was dat.
De Vijf-er Deventer - De Weier Almelo: 1-6
Voor de vaste volgers van Team De Weier verliep de wedstrijd tegen De Vijf-er volgens een herkenbaar patroon. De Weier, dat als uitspelende ploeg op het speelschema stond, nam meteen het initiatief en drong de tegenstander terug op eigen helft. De twee goudhaantjes voorin, Denzel en Diego, deelden de eerste plaagstootjes uit en hadden goede mogelijkheden om de score te openen. Hun vizier stond echter nog niet op scherp waardoor De Vijf-er de eerste storm ongeschonden kon doorkomen. De Weier maakte zich vooralsnog geen zorgen. De goal zou zo wel een keer gaan vallen. Deze onbekommerde instelling werd iets te ver doorgevoerd want de Weier verdediging gunde hun directe tegenstanders meer ruimte dan coach Robert ze had opgedragen.
Bij een sporadische uitbraak van De Vijf-er kregen de Almeloërs meteen het deksel op de neus. De uit de kluiten gewassen aanvoerder van De Vijf-er ontdeed zich van zijn directe tegenstander en trof het doel vanaf de punt van het strafschopgebied met een strakke diagonale bal, laag in de rechterhoek. Het was een klinisch staaltje rendementsvoetbal dat De Weier even helemaal wakker schudde.Het schakelde een tandje bij en dwong De Vijf-er diep in de verdediging. Diego en Denzel waren nu wel bij de les. Denzel omspeelde zijn mannetje en passte op Diego die koelbloedig de 1-1 tegen de touwen schoot.
Na deze verdiende gelijkmaker brak er een korte fase aan waar beide teams kansen kregen. Het was een gevecht van twee speelstijlen. De lichtvoetige straatvoetballertjes van De Weier probeerden met acties openingen te creëren in de stugge Deventer defensie. De Vijf-er aan de andere kant, beschikte over meer power en probeerde het doel van Sepp te bestoken met schoten vanuit de tweede lijn. Hiermee was het een keer bijna succesvol maar Teun gooide zich in de baan van het schot waarmee hij een nieuwe achterstand van De Weier voorkwam.Met nog een paar minuten te gaan tot de rust, gooide De Weier er een slotoffensief uit. De kansen
stapelden zich op. Denzel schoot naast, Dominique over en Diego maaide een keer over de bal. De Weierfans trokken zich bijna de haren uit hun hoofd, bij zoveel verspeelde kansen. Vlak voor rust kwam dan toch de langverwachte 1-2, en wat voor een. Diego omspeelde zijn verdediger en kon vanuit een moeilijke hoek vanaf rechts uithalen. De bal vlook ziedend hard via de onderkant lat in het doel. Een doelpunt om in te lijsten op een cruciaal moment.
Dit maakte de taak van Coach Robert er een stuk eenvoudiger op. De jongens hadden een boost gekregen van de goal van Diego, een peptalk was niet meer nodig, dus hoefde hij er alleen maar voor te zorgen dat het team genoeg vocht binnenkreeg voor de tweede helft. In het tweede bedrijf ging De Weier vrolijk door met waar het gebleven was. De goal van De Vijf-er veranderde in een schiettent en Denzel scoorde uit een van vele kansen de bevrijdende 1-3. Hiermee was het verzet van De Vijf-er gebroken. De Deventenaren wisten even niet meer hoe ze het hadden. Van alle kanten werden ze voorbijgevlogen door de telkens opstomende kereltjes in oranje-zwart, waarbij Dominique zich ook nadrukkelijk ging mengen in de strijd. Met een doelpunt en een assist op Diego bracht hij De Weier definitief in veilige haven. Het stond nu 1-5 voor De Weier en nog was het niet gebeurd. De Vijf-er bleef met de moed der wanhoop proberen het tij nog te keren. Het kreeg nog twee kansen die beiden prima gekeerd werden door Sepp. Het waren de laatste stuiptrekkingen van een geslagen ploeg.
Het slotakkoord was weer voor De Weier, dat met een juweel van een doelpunt de overwinning op De Vijf-er bekroonde. Teun kreeg de bal vanaf rechts superstrak aangespeeld door Diego. Hij controleerde de bal perfect en had de bal voor het inschieten. In plaats daarvan haalde hij de bal met de onderkant voet even naar achteren en speelde met een magnifiek hakje de volledig vrij staande Rowan in de voeten. Kort na de wedstrijd verklapte de blonde linkspoot dat hij Rowan, de enige straatvoetballer van de ploeg, een doelpunt gunde en daarom niet zelf schoot. Rowan nam het kadootje dankbaar aan en knalde de bal als een echte spits hoog tegen de touwen. Eindstand 1-6 (!), wat een weelde.
Een schitterende overwinning waar helemaal niets op af te dingen viel. Na de match werd de overwinning gevierd met lekkers uit de tassen vol proviand en kregen de spelers de noodzakelijke dextro energy van de mama van Denzel ("is heel belangrijk!"). Het duurde nog wel even voor de finale begon, dus er kon uitgebreid geluncht worden. De grote biertafel veranderde in een picknicktafel waaraan de Weierfamilie het zich goed liet smaken. De bobo's van De Weier (Technisch Directeur Aaldert en Teammanager Bas) alsook coach Robert bleken tijdens de lunch heel benaderbaar voor de voor de Weierfans. Ze schoven gezellig aan en aten een hapje mee. Zo kan het dus ook.
Coach Robert wilde eigenlijk het liefst dat zijn spelers na de lunch even een halfuurtje plat gingen voor een powernap maar hiervoor ontbraken helaas de bedden. De meeste jongens vonden het wel best en vermaakten zich met de bal. Dit gold niet voor Dominique. Hij had de dag ervoor ondanks diverse smeerbeurten teveel zonneschijn opgevangen waardoor zijn gezicht nu rood aangelopen was. Hiervan had hij zoveel last gekregen dat hij zei dat hij eigenlijk niet meer kon spelen. Zijn mama bracht hem ter verkoeling snel een natte handdoek die als een Arabische keffiyeh over zijn hoofd gedrappeerd werd. De pet van coach Robert zorgde er ter complettering voor dat zijn gezicht goed beschermd werd tegen invallend zonlicht. Dit zorgde meteen voor verlichting. Gelukkig maar want we hadden straks in de finale iedereen nodig.
Na de lunch maakte coach Robert een kleine wandeling over het terrein om te zien of hij iets van De Franciscusschool (de tegenstander in de finale) gewaar kon worden. Ver hoefde hij niet te gaan want de in geel-zwart spelende jongens uit Nunspeet trainden pal achter de picknicktafel van Team De Weier. Hij zag al gauw dat er aardig wat techniek in de ploeg zat en ook dat ze qua fysiek de Weier de baas waren. "We kunnen onze borst nat maken dacht hij".
Als laatste deed hij tijdens de warming-up van de finale een veldinspectie. Dat viel tegen. Veld 4A was nog een stuk slechter dan het veld uit de halve finale. Het kurkdroge hobbelige en deels zanderige gras maakte het voor De Weier bijna onmogelijk om zijn geliefde technisch verzorgde spelletje te spelen. Hiervan liet hij niets merken tijdens de teambespreking, dit zou de jongens maar onzeker maken.
De Franciscusschool - De Weier: 2-3
De finale van het schoolvoetbaltoernooi jongens groep 5/6 District Oost stond op het punt van beginnen. De scheidsrechter van dienst nam spelers en coaches van beide teams in de middencirkel bij elkaar en stak een belerende preek af die in de nabijgelegen Gereformeerde kerk Vrijgemaakt van Barneveld-Voorthuizen niet zou misstaan. Alsof hij nog wat zieltjes te redden had bij de paapse ventjes van De Franciscusschool en de heidense knulletjes van OBS De Weier. Zijn toehoorders lieten de gemeenplaatsen over fair play en wat al niet meer als godvruchtige Barnevelders gedwee over zich heenkomen in afwachting van de Dag des Oordeels die op aanbreken stond.
Toen de dienst ten einde was stelden de spelers zich in gevechtsformatie op op het veld waarna de scheids floot voor de aftrap. De finale was begonnen. Nunspeet kwam snel dicht bij het doel van Sepp maar Ryan voorkwam met een kordate ingreep dat het echt gevaarlijk kon worden. Coach Robert had zijn verdedigers op het hart gedrukt dat bij hachelijke situaties achterin, de bal gerust een peer gegeven mocht worden. Mooi voetballen mocht wel, maar alles op zijn tijd.
Na deze eerste schermutseling sloeg De Weier toe met een pracht van een aanval. Hein, Diego en Denzel speelden elkaar kort na elkaar beurtelings de bal toe waarna Hein de aanval afrondde met een droge knal in de linkerhoek. De Weier, dat volgens het scorebord weer uitspeelde, stond op voorsprong: 0-1!
Een droombegin. De eerste klap was een daalder waard. De voorsprong gaf De Weier vleugels en het ging op zoek naar een tweede doelpunt. Die kwam er ook bijna maar Diego zag zijn bal tegen de paal knallen. De Franciscusschool herpakte zich en ging van zich afbijten. In een overtalsituatie kreeg het een kans op de gelijkmaker maar Sepp voorkwam dit met een goede save. Na tien minuten bracht coach Robert Dominique in het veld die zich inmiddels weer goed genoeg voelde om te spelen. Hij had de pet van zijn coach opgedaan ter bescherming tegen de zon. De scheidsrechter wilde hier echter niets van weten en maande Dominique om de pet af te doen. Coach Robert ging verhaal halen bij de scheids en vroeg wat het probleem was. Hierop antwoordde de arbiter dat voetballen met een pet op niet geoorloofd was. "Van wie niet?", vroeg de verbouwereerde coach. "Van de KNVB niet en van de FIFA ook niet sinds jaar en dag." Coach Robert geloofde er niets van. "En keepers dan?" De scheids was echter onvermurwbaar. Dominique moest onbedekt de wedstrijd vervolgen.
Coach Robert was zo in zijn wiek geschoten over dit spelletje blufpoker van de scheids dat hij na de match ging googlen naar de regels betreffende het dragen van een hoofddeksel bij het voetbal. Welnu, Regel 4, de uitrusting van de spelers zegt hierover het volgende:
Moderne beschermende uitrusting zoals een hoofddeksel, ...... worden niet als gevaarlijk beschouwd en zijn derhalve toegestaan."Dacht ik het niet!" Dacht coach Robert. "Heb ik me laten afbluffen door die fluitende flapdrol."
Terug naar het voetbal.De volgende kans was weer voor De Weier. Diego omspeelde zijn man en speelde Dominique aan. Maar ook zijn schot werd gekeerd door de doelman. Toen het leek dat De Weier de wedstrijd meer en meer naar zich toe ging trekken was het de scheidsrechter die Nunspeet weer in het zadel hielp. Een bal vanuit het achterveld belandde in het doelgebied van Sepp. Deze werd zwaar gehinderd door de rechtsbuiten van Nunspeet waardoor hij niet goed bij de bal kon komen. Een meegelopen aanvaller van de Franciscusschool profiteerde hiervan en kopte de bal slim over de verontwaardigde keeper: 1-1. Sepp wilde verhaal halen bij de scheidsrechter maar coach Robert hield hem tegen. "Er is nog tijd genoeg Sepp, het komt nog wel".
En het kwam sneller dan gedacht. Een lange uittrap van Sepp belandde bij Diego die de bal goed controleerde en doorspeelde op Denzel. Deze knalde van dichtbij de 1-2 binnen. In het restant van de eerste helft kreeg de Weier nog enkele grote mogelijkheden die allemaal niks opleverden. Dit kon ze later in de wedstrijd nog op gaan breken. Maar zover was het nog niet. De scheidsrechter floot voor rust.
Wat velen vreesden gebeurde. De Weier reageerde niet alert op een tegenaanval van Nunspeet die mooi werd afgerond. Het stond weer gelijk: 2-2. Nu was het zaak om het hoofd er bij te houden. Sepp kreeg een peptalk van zijn coach die zag dat hij het er moeilijk mee had. Ondertussen schoot Denzel van grote afstand op de lat. Dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig bracht Denzel even later wel weer een lach op het gezicht van Sepp. Diego ontglipte aan zijn bewaking en speelde Denzel vrij waarna hij vanaf twee meter simpel 3-2 kon scoren. De fans van De Weier schreeuwden het uit. Zou dit de beslissing zijn?
Het risicovolle spel van Nunspeet zorgde er wel voor dat er mogelijkheden waren voor De Weier om te counteren. Maar zoals zo vaak die dag werden alle kansen die het kreeg, tot verbijstering van alles en iedereen van De Weier, niet verzilverd. Met nog luttele minuten op de klok werd de druk op het doel van Sepp steeds groter, al kwam Nunspeet niet veel verder dan de rand van het strafschopgebied. In één van de duels op het middenveld kreeg De Weier een volgende klap te verwerken. Een speler van De Franciscusschool en Diego schoten beiden tegelijk keihard tegen de bal aan. Diego blesseerde zich hierbij aan zijn teen en moest met tranen in zijn ogen van het veld gedragen worden. De onvermoeibare Diego die als een leeuw had gevochten voor elke bal moest vanaf de kant toekijken of zijn teamgenoten het zonder hem zouden redden.
De laatste minuut was aangebroken en er kwam nog een corner. Het zal toch niet? Alle spelers op Denzel na stonden in het doelgebied van Sepp. Dit zou de laatste kans worden voor De Franciscusschool om een nederlaag af te wenden. De rechtsbuiten van Nunspeet legde de bal goed en haalde een keer diep adem, Sepp zette zich schrap en wachtte op wat er komen ging.
Het publiek uit Almelo en Nunspeet durfde bijna niet meer te kijken, zo spannend was het. Meteen na het fluitje van de scheids vloog de bal met een sierlijke boog in de doelmond precies op het hoofd van een middenvelder van Nunspeet. Hij kopte hem onhoudbaar voor Sepp en zijn medespelers..... vol op de lat! De bal stuiterde terug het veld in en toen was het gebeurd. De arbiter vond het mooi geweest en floot voor het einde. Eindstand: Franciscusschool 2 - De Weier 3.
Spelers en fans van De Weier vlogen elkaar in de armen. Het was ze gelukt! En volkomen verdiend. Een unieke prestatie door een geweldige ploeg van rasvoetballertjes. Velen knepen zich in de armen en konden het niet geloven. De Weier was kampioen van Oost Nederland geworden. Het was echt waar.
Next stop Zeist. Op naar het kampioenschap van Nederland!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten