Luctorvrijwilligers beter in vorm dan E1

Aan het eind van een indrukwekkende oefencampagne mocht het nieuwe Luctor E1 zijn kunsten vertonen bij het toernooi van Tubantia in Hengelo. Het was de bedoeling dat de jongens van trainer Robbie het op zouden nemen tegen andere E1 teams van volgend seizoen, maar het trof enkel tegenstanders die volgend jaar al afzwaaien naar de D-jeugd. Daarnaast miste het team twee vaste waarden, Gijs en Chiel, die werden vervangen door twee knapen van F1, Lucas en Tristan. Dit hoefde nog niet veel te betekenen, ware het niet dat de ploeg besloot om er eens een keer collectief met de pet naar te gooien.

In de eerste wedstrijd (in de regen) tegen Eibergen E1 ging het meteen goed mis. Luctor leek te kampen met een epidemische uitbraak van kleurenblindheid want ballen werden achterin meer dan eens direct in de voeten gespeeld van de tegenstander. De kadootjes van Luctor werden dankbaar aangenomen door Eibergen dat twee keer scoorde. De Almeloërs stelden hier bitter weinig tegenover. De kansen voor Luctor waren op de vingers van een worm te tellen.


Er werd geen enkele fatsoenlijke aanval gecreëerd.

Ook de tweede wedstrijd was er een om gauw te vergeten. De Esch speelde Luctor kapot met snelle counters,waaruit het drie keer scoorde. Tristan kon uit een corner nog wat terugdoen, toen hij de bal op 10cm voor de goal binnen kon lopen.

In de laatste poulewedstrijd tegen Wilhelminaschool redde Luctor de eer en won het, verdiend, met 1-0. Een hele fraaie aanval over Tristan en Ryan eindigde bij Glenn die droog binnenschoot.

Zo kwam er een eind aan een lang seizoen dat één dag te lang had geduurd. De pijp was leeg bij de jongens van Coach Robbie. Ze waren hard aan vakantie toe.

Dat gold 's avonds niet voor de vrijwilligers van Luctor et Emergo die serieus werk maakten van hun feestavond. Van het nieuwe E1 waren de papa's en mama's van Teun, Sepp en Chiel van de partij. Anders dan bij hun kroost, was er bij hen van een vormcrisis niets te bespeuren. Ze feestten met volle overgave tot in de kleine uurtjes.

Ook alle andere vrijwilligers van Luctor deden van zich spreken, of liever zingen. Hierbij werd zoals zo vaak de kar getrokken, of liever de harmonica getrokken, door dhr. Damhuis. Als lid van de kantinemeubilaircommissie stond hij bijna de hele avond de tafels van de Luctorkantine te testen op hun belastbaarheid. Dit deed hij met gevaar voor eigen leven want hij was inmiddels licht beneveld, waardoor hij net zo goed zijn nek had kunnen breken. Maar zijn plichtsgevoel en toewijding voor de goede zaak (duurzaam kantinemeubilair) hielden hem bij de les waarmee hij de avond tot een goed einde bracht.

Op de achtergrond staand op de tafel, het nimmer verzakende lid van de kantinemeubilaircommissie

Een toonbeeld van karakter waaraan de jongens van Luctor E1 nog een voorbeeld kunnen nemen.