De Weier met opgeheven hoofd terug uit Zeist: Vijfde van Nederland.

De jongens uit groep 5/6 van Team De Weier hebben op het toernooi om het Nederlands schoolvoetbalkampioenschap net naast eremetaal gegrepen. In een zware poule kwam het in de eerste wedstrijd op voorsprong tegen de latere kampioen uit Utrecht maar moest uiteindelijk het hoofd buigen met 2-1. Het had nog alle kans op een halve finaleplaats wanneer het de tweede tegenstander de baas zou zijn geweest, maar na een onmenselijk zenuwslopende wedstrijd tegen De Duinsprong waar drie keer het aluminium werd geraakt en een goal onterecht werd afgekeurd, verloor het op penalty's de strijd voor een plek bij de laatste vier. Winnaar De Duinsprong ging er later vandoor met brons. In de match om plaats 5 en 6 speelde De Weier met een fantasie-opstelling en won het verdiend met 3-1. Zo eindigde het toernooi toch nog met een mooie noot en kan De Weier zeggen dat ze "minstens" bij de beste 5 teams van Nederland horen. Een mooie afsluiting van een geweldige voetbalcampagne die in gouden letters in het Grote Geschiedenisboek van OBS De Weier zal worden bijgeschreven.

Op woensdag 17 juni was het eindelijk zover, de jongens van groep 5/6 van OBS De Weier mochten gaan strijden om het Nederlands Kampioenschap Schoolvoetbal in Zeist. De kersverse kampioen van Almelo, Twente en District Oost stond 's ochtends om tien voor zeven te trappelen om in de bus te stappen die de KNVB speciaal voor deze gelegenheid had ingehuurd. Helaas had de bus vertraging omdat de chauffeur dacht dat Almelo minder ver rijden was dan het in werkelijkheid was. Toen hij er eenmaal was, duurde het ook nog een hele poos voordat hij weer kon vetrekken. De buschauffeur wist namelijk niet hoe hij het bagageruim moest openen waar de spelers en begeleiders hun tassen in kwijt konden. Na het hele sleutelbos geprobeerd te hebben en nog wat heen- en weergebel met het hoofdkantoor kreeg de beste man het luik toch open.

Het was inmiddels al kwart over zeven en de rit naar Zeist moest ook nog via Zwolle waar de districtskampioen van groep7/8 opghaald zou worden. Vooral voor dit team begon de tijd zo zoetjes aan te dringen want om 10 uur stond er in Zeist voor hen al de aftrap gepland. Toen iedereen eindelijk ingestapt was, vroeg de chauffeur als klap op de vuurpijl hoe hij eigenlijk het makkelijkst de wijk uit kon rijden...... Het was duidelijk dat we hier te maken hadden met een meneer die geen hoge ogen ging gooien bij de verkiezing van  "Buschauffeur van het jaar 2015". De jongens van Team De Weier hadden er geen aandacht voor. Zij dachten aan het toernooi en niks anders.

Het eerste deel van de rit, naar Zwolle, begon zo al met al meer dan een half uur te laat. Onderweg naar de hanzestad kreeg de chauffeur een telefoontje van zijn hoofdkantoor dat hem via een live GPS-tracker kon volgen. Ze vroegen aan de chauffeur waarom het rode stipje van de bus nog maar in Nijverdal was terwijl even daarvoor iemand van KBS De Vlieger in Zwolle gebeld had met de busmaatschappij of de bus nu snel een keer kwam. Wat niet hielp was het feit dat de school helemaal aan de andere kant van Zwolle in de nieuwbouwwijk Stadhagen lag. Tot overmaat van ramp waren de straten van de wijk nauw en kronkelig, volstrekt ongeschikt om er met een touringcar in te rijden. Later bleek dat de school bij hun schoolreisjes altijd werd gevraagd om bij het nabijgelegen winkelcentrum in te stappen, maar de chauffeur van die ochtend leek hiervan niet op de hoogte.

Het lukte hem nog wel om de bus stapvoets rijdend voor de school te manouvreren. Het gevaarte moest echter ook de wijk weer uit en dat was heel andere koek. Allerlei paaltjes en andere obstakels zorgden voor nog eens twintig minuten vertraging. Het gevolg hiervan was dat de TomTom, toen de touringcar eindelijk de wijk uitreed, de aankomsttijd van 09:53 aangaf, zeven minuten voor aanvang van de eerste wedstrijd van De Vlieger uit Zwolle.

Op de snelweg was het de chauffeur aan te zien dat hij een probleem had. Om de tien seconden keek hij op zijn horloge en op de TomTom alsof hij hiermee iets aan de penibele situatie kon veranderen. Gelukkig hadden de leerkrachten van De Vlieger de tegenwoordigheid van geest om snel even met de toernooiorganisatie in Zeist te bellen met het verzoek om het speelschema te veranderen. De mensen in Zeist hadden begrip voor de situatie en wisselden de speeltijden van twee poules om waardoor De Vlieger ineens een half uur extra gegund werd. De opluchting was te lezen op het gezicht van de buschauffeur toen hij dit heugelijke nieuws vernam. Met een tevreden grijns reed leverde hij kort voor tienen zijn vrachtje af op het sportpark in Zeist.

Op het KNVB-complex was het al een drukte van belang. Er waren die dag vier keer zes teams (Jongens 5/6 & 7/8 en meisjes 5/6 & 7/8) die ieder in hun categorie gingen strijden om het landskampioenschap. Na een snel toiletbezoek, haastte coach Robert zich naar veld 3B waar de twee tegenstanders uit de poule van De Weier al klaar stonden voor de aftrap. Het niet zo lekker bekkende Jenaplanschool Wittevrouwen uit Utrecht speelde tegen het Drunense De Duinsprong. Een mooie gelegenheid om beide tegenstanders goed te leren kennen.

Al snel was duidelijk dat ze bij Jenaplanschool Wittevrouwen (JW) beter waren in voetballen dan in het bedenken van schoolnamen. De ploeg uit Utrecht speelde technisch begaafd, intelligent voetbal en legde De Duinsprong het vuur na aan de schenen. Het won verdiend met 2-1, een score die aan de magere kant was.

Voor coach Robert was duidelijk dat hij hier de te kloppen ploeg aan het werk gezien had. Dat ging lastig worden. Tegen De Duinsprong daarentegen achtte hij De Weier zeker niet kansloos. In de warming-up voor de match tegen JW werd de jongens nog even goed ingepeperd dat er op dit toernooi geen koekenbakkers rondliepen. Iedereen zou alles moeten geven om kans te maken op een plek in de halve finales. Omdat de school uit Utrecht net als De Weier in het oranje speelde, had coach Robert groene hesjes geregeld bij het wedstrijdsecretariaat zodat de teams uit elkaar te houden waren. Hij besprak dit even met zijn collega van JW en gaf aan dat, als hij het goed had, de uitspelende ploeg op het wedstrijdschema een uittenue moest dragen. Het bleek dat De Weier als thuisploeg op het wedstrijdformulier stond vermeld, dus zou JW de hesjes aan moeten. Omdat het al behoorlijk warm werd besloot de coach van Utrecht om in neutrale witte ondershirts te gaan spelen. Dat kon natuurlijk ook. Om elf uur stonden beide teams klaar voor de aftrap.

De Weier - Jenaplanschool Wittevrouwen: 1-2
Vanaf het begin was duidelijk dat JW een ploeg van de bovenste categorie was. De Weier moest vol aan de bak. Dat ging ze aanvankelijk heel goed af. Er onstpon zich een gelijkopgaande strijd met kansen aan beide kanten. De Weier deelde de eerste klap uit. Diego brak door op rechts en speelde door op de meesprintende Hein.

Diego ontsnapt aan zijn bewaker en stuurt Hein de diepte in.

De linkspoot stormde in een diagonaal op het doel af en knalde beheerst de 1-0 binnen.

Hein haalt uit...

...en scoort!

Een prachtig begin voor De Weier. Nu was het zaak om dit vast te houden. JW dacht daar uiteraard anders over en vocht zich terug in de wedstrijd. Het kwam vaker voor het doel van Sepp. Vlak voor rust kreeg het een ietwat gemakkelijk gegeven vrije trap mee op een gevaarlijke plek. De verdediger van JW wist hier wel raad mee en knalde de bal onhoudbaar in de linkerbovenhoek.

 Jenaplanschool Wittevrouwen scoort gelijkmaker

Even later floot de scheids voor rust. Het was een psychologische tik die hard aan kwam bij de jongens van De Weier die in de tweede helft nog flink nadreunde. JW putte moed uit hun doelpunt en kwam steeds beter in het spel. Het werd steeds drukker voor het doel van Sepp. Coach Robert die zoals alle wedstrijden in de schoolvoetbalcampagne vanachter de goal zijn team aanstuurde probeerde in woord en gebaar zijn jongens weer op het juiste spoor te krijgen.

Dit schoot een labiele fan van JW in het verkeerde keelgat. Als een ongeleid projectiel ging hij te keer tegen de totaal verbouwereerde Weiercoach en even leek het zelfs of hij de coach aan wou vliegen. Coach Robert vroeg wie hij was en wat zijn probleem was, maar ondervond al gauw dat met deze raaskallende maniak geen zinnig gesprek te voeren was. Hij kreeg ondertussen ook nog eens hulp van een adolescente knaap waardoor de coach zich behoorlijk geïntimideerd begon te voelen. "Wat zijn dit voor gekken?" Dacht hij bij zichzelf. "We zijn hier aan het schoolvoetballen en dan krijg je dit soort kansloze evolutionaire afsplitsingen over je heen?"

Uiteindelijk begreep coach Robert waar het de schuimbekkende Utrechter om te doen was. Hij vond dat coaching langs de lijn moest gebeuren en niet achter de goal. Dat vond coach Robert niet en probeerde de man verder te negeren. Dat viel nog helegaar niet mee want zijn met warrige ad hominems doorspekte tirade hield nog even aan.

Uw verslaggever hoorde later van bronnen die hier ongenoemd willen blijven, dat de man leed aan een pathologisch onzekerheidscomplex veroorzaakt door het dysfunctioneren van een bepaald onvolgroeid orgaan dat hem niet langer in staat stelde om zijn huwelijk te consumeren. Omdat hij zijn opgebouwde spanning niet langer in de echtelijke sponde kon ontladen zocht hij een alternatief in het uitkafferen van schoolvoetbalcoaches. Helaas was zijn verbale ontlading voor niemand bevredigend.

De geestelijk gestoorde man onder de pijl had het gemunt op de immer redelijke coach Robert

Terug naar het voetbal. JW kreeg steeds meer greep op het spel waarop De Weier geen adequaat antwoord kon vinden. De 1-2 kwam dan ook niet als een verrassing. In het restant van de wedstrijd had De Weier niet meer de kracht om de gelijkmaker uit het vuur te slepen.

Na de wedstrijd feliciteerde coach Robert zijn tegenstanders en sprak nog even met zijn collega's van JW over het vervelende incident achter de goal en raadde hen dringend aan om even een gesprekje te voeren met de beklagenswaardige zielepiet in kwestie. De vriendelijke JW-coaches schrokken van de woorden van de belaagde Weiercoach en zouden er werk van maken.

Team De Weier had nu een half uur de tijd om bij te komen van de zware pot die zijn sporen had nagelaten bij de spelers. Denzel was er het zwaarst aan toe. Hij had in de slotfase een hard schot in zijn buik gekregen en kampte met ademhalingsproblemen. Liggend op de grond werd hij getroost door spelers en begeleiders. De coach vertelde zijn jongens dat er nog niets aan de hand was. Wanneer ze zouden winnen van De Duinsprong, dan waren ze geplaatst voor de halve finale. Ook de papa's en mama's spraken de jongens moed in. Ze vertelden hun kroost dat ze goed hadden gespeeld maar op het Nederlands Kampioenschap kon je tegen een nederlaag aanlopen. Als ze de kop niet lieten hangen dan zat alles er nog in. De bemoedigende woorden deden de sombere spelersgezichtjes weer stralen.

De Duinsprong - De Weier: 1-1, De Duinsprong wns.
De Weier begon sterk tegen de school uit Drunen. Het creëerde kansen en drukte de Brabanders in de verdediging. Vrouwe Fortuna was hen echter niet gunstig gezind. Het aluminium voorkwam meer dan eens een Almeloos doelpunt. Tot afgrijzen van alles en iedereen van De Weier keurde de scheidsrechter ook nog een doelpunt af terwijl het er toch alle schijn van had dat de bal de doellijn had gepasseerd voordat hij door een verdediger uit het doel werd getrapt.

Dit was zo'n wedstrijd waar pech en mazzel wel erg dicht bij elkaar lagen. Helaas voor De Weier viel het dubbeltjes steeds de verkeerde kant op. En zo stond het bij rust nog steeds 0-0.

In de tweede helft zou het dus moeten gebeuren. Net als voor rust waren de grootste kansen voor De Weier maar Drunen was ook een paar keer dicht bij een doelpunt. Na kans nummer zoveel schoot Denzel eindelijk de hatelijke nul van het scorebord.

Hij was zo blij dat hij als de nieuwe Mike Obiku zijn shirt demonstratief uittrok en met een wilde zwaai de lucht in gooide. Diego wilde niet achterblijven deed het nog eens dunnetjes over. De scheidsrechter maakte er gelukkig geen punt van en kon de spontaniteit van de vrolijke jongetjes wel waarderen.

Mike Obiku II viert zijn treffer op karakteristieke wijze. Dominique en Ryan vieren het feestje met hem mee.

Bij deze stand zou De Weier doorgaan naar de halve finale en dat wist De Duinsprong ook. Ze gooiden er een slotoffensief tegenaan en De Weier moest nu in de verdediging. Sepp die in de eerste wedstrijd tegen JW ook al uitblonk, maakte van zijn goal een bijna onneembare vesting. Hij wist een handvol kansen van de Brabanders onschadelijk te maken maar tegen een goed uitgespeelde Drunense aanval moest ook hij het antwoord schuldig blijven: 1-1. Dat was even slikken. Ze waren zo dichtbij en dan werd het toch nog gelijk. De scheidsrechter floot niet lang daarna voor het eindsignaal. Even was niet duidelijk wat er ging gebeuren maar navraag leerde dat beide teams precies gelijk waren geëindigd in de poule. Een wrede strafschoppenserie zou gaan bepalen wie door mocht naar de halve finale.

Coach Robert besloot dezelfde vijf jongens aan te wijzen als bij de gewonnen strafschoppenserie tegen De Windhoek in Almelo. Ze wilden alle vijf graag een penalty nemen, dus met het zelfvertrouwen zat het wel goed.

De strafschoppenloterij begon nog goed voor De Weier. De Duinsprong miste als eerste een penalty waardoor De Weier op voorsprong kwam. Helaas stond het vizier niet scherp bij twee Almelose spelers en waren de rollen daarna omgedraaid. Wanneer De laatste speler van Drunen zijn strafschop wist te verzilveren dan was De Weier uitgeschakeld voor eremetaal. Spelers en fans durfden bijna niet meer te kijken van de spanning. Sepp dacht aan de penaltyreeks in Almelo waar hij de held van de dag was. Nu moest hij nog een keer vlammen. Hij zette zich schrap en wachtte op het fluitsignaal voor de vijfde strafschop van Drunen. Zou hij hem kunnen stoppen? Het Drunense kereltje nam een korte aanloop en...... schoot hem onberispelijk in de hoek, Sepp kansloos latend.....

Het was gebeurd, De Weier lag eruit. Spelers lieten zich op de grond vallen en fans slaakten kreten van afgrijzen. Wat was dit zuur. Zo goed gespeeld, zo veel kansen op paal en lat, een (onterecht?) afgekeurde goal en dan op penalty's worden uitgeschakeld. Coach Robert troostte zijn manschappen en vertelde dat hij trots was op zijn jongens. Met een grapje probeerde hij zijn team weer op te beuren. "Nu hoef ik mijn snor gelukkig niet meer te laten staan" Dit had hij immers van te voren beloofd, mochten ze Nederlands kampioen worden, bij wijze van motivatie.

Stiekem was zijn vrouw hier wel blij mee. Zij wordt nog af en toe gillend wakker als ze terugdenkt aan de griezelige Italiaanse vakantiesnor van vorig jaar, die coach Robert voor de grap had laten staan bij het scheren.

Dit blijft de vrouw van de coach gelukkig bespaard

Team De Weier had nu een paar uur de tijd om te bekomen van de teleurstelling. Om half drie zou de wedstrijd om plek 5 en 6 gespeeld gaan worden tegen De Einder uit Gemert. Omdat er niet zo heel veel meer op het spel stond, vroegen de spelers of ze met een fantasie-opstelling mochten spelen. Denzel wou graag keepen en Sepp wel voetballen. Ook wilden ze de rest van het team door elkaar husselen. Coach Robert vond het een prima idee. "Leuk, gaan we doen!"

Er was ondertussen van alles te doen op het sportcentrum, dus er was gelukkig genoeg afleiding. Zo was er een zweefmolen, een wipe-outtoestel, een stormbaan en ook nog een pannakooi waar je het tegen niemand minder dan de wereldkampioen panna kon opnemen. Spelers en klasgenootjes vonden het allemaal even prachtig en genoten er met volle teugen van.

Daarnaast werd de inwendige mens niet vergeten. Technisch directeur Aaldert regelde een grote stapel lunchpaketten die door de toernooiorganisatie beschikbaar werden gesteld. Dit kwam bovenop de enorme lading proviand die al vanuit Almelo was meegenomen. Met name de mama van Rogier had punten gescoord. Ze had namelijk een hele royale donatie van overbodige etenswaren geregeld van de Albert Heijn in Almelo. Spelers, staf, klasgenootjes en papa's en mama's hoefden dus niet om te komen van de honger. Integendeel.

Na een paar uurtjes lanterfanten over het sportpark werden de spelers weer bij elkaar geroepen en druppelden ze één voor één het Veld 3B op. Coach Robert vroeg wat voor opstelling de jongens hadden bedacht. Het antwoord dat hij hierop kreeg stelde hem niet gerust. Er werd van alles geroepen, maar niemand zei hetzelfde. Iedereen wilde graag voorin spelen, verdedigen was een vies woord geworden. "Fantasieopstelling leuk en aardig, maar we gaan niet met zes man in de spits." dacht coach Robert. Dus toen puntje weer bij paaltje kwam rolde er gewoon weer een opstelling van de coach uit de bus, zij het, dat spelers wel van positie hadden gewisseld.

Sommige spelers konden het maar moeilijk verkroppen dat ze niet voorin speelden en kwamen met smoesjes dat ze niet konden verdedigen, of geen condititie hadden om zo veel te lopen. "Oh kun je niet meer zo veel lopen? Dan is het beter dat ik je wissel zet, denk je ook niet?" vroeg de coach aan zijn pupil. Deze opmerking had een wonderbaarlijk helende werking op het ventje. Zijn conditiegebrek was ineens als sneeuw voor de zon verdwenen.

Tegenstander De Einder was net als De Weier één van de vele teams die in oranje speelden en daarom speelde De Weier in groene hesjes. De laatste wedstrijd had niet zoveel om het lijf. De Weier was ondanks een suboptimale samenstelling duidelijk beter. Op halve kracht scoorden Diego twee keer en Ryan één keer. Sepp kopte ook nog bijna de vierde binnen. De Einder kreeg nog wel enkele goede mogelijkheden waarvan het er één wist te verzilveren. De rest werd gestopt door Denzel, die keepte alsof hij nooit anders deed. En zo kreeg het toernooi toch nog een mooie afsluiting voor Team De Weier. Vijfde geworden van Nederland!

Diego scoort

Teun en zijn coach zijn blij met de behaalde vijfde plek

Spelers vlogen elkaar in de armen en de coach gaf ze een aai over de bol. "Fantastisch gedaan jongens!" Technisch Directeur Aaldert feliciteerde zijn coach met de geweldige prestatie van zijn team. Daarna volgden de knuffels van de papa's en mama's voor de jongens. Dit moest gevierd worden met een lekkere bak patat voor iedereen!

De finale werd een onderonsje tussen Jenaplanschool Wittevrouwen uit de poule van De Weier en De Borgh uit het Groningse Zuidhorn. Echt spannend was het niet. JW speelde een wereldpot en walste over De Borgh heen met 5-0! Na deze wedstrijd volgde nog de finale van de jongens van groep 7/8. De titel in deze categorie werd een prooi voor Weierreisgenoot De Vlieger uit Zwolle.

Toen de kersverse kampioen de bus instapte werd het met een applaus begroet door Team De Weier. Daarna barstte het gezang los. Opvallende was dat de Almelose kereltjes en hun klasgenootjes zelfs meer herrie maakten dan de kampioenen uit Zwolle. Het feest werd nog even abrupt onderbroken toen de bus ineens op de vluchtstrook stopte en de op Klukluk lijkende chauffeur Gerrit (die zijn collega uit de ochtend had afgelost) iedereen maande om rustig uit te stappen. Toen iedereen zich genesteld had op het talud naast de snelweg, vertelde de chauffeur dat het rookalarm was afgegaan in de wc. Onderzoek wees uit dat dit moet zijn veroorzaakt door het overdadig gebruik van de deodorant van één de spelers van De Weier. "Mij zijn niet van de bange, mij zijn alleen van de voorzichtige" dacht de coach bij het aanhoren van de dubbelganger van de tv-indiaan.

Brandalarm!

Gelukkig maar, vals alarm. De rest van de terugreis verliep zonder incidenten. Om tien voor negen 's avonds draaide de bus de Noordikslaan op waar de papa's en mama's hun helden al stonden op te wachten. Bij het uitstappen werd Team De Weier nog éénmaal getrakteerd op een welverdiend applaus. Na een lange enerverende dag, was iedereen trots op het behaalde resultaat maar ook blij dat het er op zat. De kinderen wilden maar wat graag met hun papa en mama mee naar huis.

Het onvergetelijke schoolvoetbalavontuur van Team De Weier zat er op. Coach Robert en Technisch Directeur Aaldert gaven elkaar een hand en gingen uit elkaar met de woorden:

"Tot volgend jaar"