Mochten de pupillen van Luctor-E1 hebben gedacht, dat ze hun papa's op het voetbalveld inmiddels zijn voorbijgestreefd, dan is dit misverstand vandaag op niet mis te verstane wijze rechtgezet door hun seniors. Een ontnuchterend lesje tiki-taka speedsoccer in het Sportpark zette het keurkorps van de Luctor-E-jeugd weer met beide beentjes op de grond. Het seniorenteam bestond uit de papa's van Chiel, Glenn, Ryan, Sil en Teun. De heren van middelbare leeftijd speelden als een geoliede stoommachine, niet al te flitsend maar oerdegelijk en bijzonder effectief.
 |
| Genieten voor de kenners |
Het was aandoenlijk om te zien hoe de jongens van E1 hun ziel en zaligheid in het spel legden, in de veronderstelling dat er wat te halen was tegen hun niet meer zo piepjonge papa's. Het werd een clash van speelstijlen. Enerzijds een met hun krachten smijtende ploeg van aanstormende talentjes die energiek en dynamisch alle vierkante centimers van het veld bestreken tegenover een soeverein team van intelligent opgestelde oudere jongeren die geen stap te veel zetten, maar door hun overdaad aan talent en gochme, hun kroost van het kastje naar de muur speelden. Om nog extra zout in de wond te wrijven trakteerden de papa's hun zonen op een staaltje gallery play waar de fijnproevers aan de kant hun vingers bij aflikten. Stiftjes à la Bergkamp, doelpunten achter het standbeen en combinaties over meerdere schijven afgesloten met een intikker, het was genieten geblazen.
 |
| De verslagenen likken hun wonden |
De oude mannen wonnen al hun wedstrijden overtuigend terwijl de onderlinge wedstrijden tussen de twee E1 teams (E1 was gesplitst in twee teams van 5) netjes onderling verdeeld werden in ieder een overwinning.
Helemaal ongeschonden kwamen de senioren niet uit de strijd. Traditiegetrouw was het de papa van Teun die de strijd der generaties met een blessure moest bekopen. Aan eerdere ontmoetingen had hij al een liesbreuk en verrekte enkelbanden overgehouden. Dit keer was het een licht gekneusde ribbenkast als gevolg van een botsing met een aanstormende Ryan die het nodig vond om dwars door de papa van zijn klasgenootje te lopen in plaats van er omheen. De klap kwam hard aan voor beiden. Even leek het of Ryan de grootste schade had opgelopen, maar nadat zijn papa hem weer had opgelapt, rende hij weer als een kievit over het veld. Bij de papa van Teun was het andersom. Aanvankelijk had hij weinig last, maar na vier slopende wedstrijden begon hij het toch aardig te voelen in zijn borstkas, maar hij hield zich groot. Op de vraag van de mama van Teun of het nog zeer deed antwoordde haar echtgenoot : "Alleen als ik inadem"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten